پژوهش حاضر در پی شناسایی مفاهیم و کارکردهای بصری رنگ طلایی در شاهنامه بزرگ مغول است. بدین منظور به بررسی سرچشمه هایی در نگارگری ایران پرداخته شده است که در این میان اهمیت و تأثیر هنر مانوی نباید نادیده انگاشته شود. علاوه برآن تأثیرات هنر بیزانس در بکاربردن رنگ طلایی و نیز هنر چین مورد پژوهش قرار گرفته اند. اساس پژوهش حاضر اثبات این فرضیه است که در برخی از نگاره ها رنگ طلایی برای نمایش روز و در برخی به منظور نمایش شکوه و تزئین به کار گرفته شده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و به شیو? کتابخانه ای بوده و در طی آن این نتیجه حاصل شد که کارکرد رنگ طلایی در نگاره های شاهنامه بزرگ به سرچشمه هایی قبل از ظهور اسلام می رسد. در نزد مانویان استفاده از فلزات گرانبها به منظور انعکاس نور و ایجاد پرتوهایی است که با روح بیننده به تبادل معنوی خاصی می رسند. در انتها اثبات شد که رنگ طلایی حاوی مفاهیم سمبلیک در شاهنامه بزرگ مغول است و بیشترین کارکرد را برای نمایش نور داشته است. البته نباید رابط? مستقیم بین تمکن مالی حکومت و بکارگیری طلا در هر دوره از نقاشی ایرانی را نادیده گرفت.