تراژدی در مسیر تکامل خویش دستخوش تغییرات گوناگون گشته و معانی مختلفی به خود دیده است. ارسطو در کتاب بوطیقا ماهیت تراژدی یونانی قرن پنجم قبل از میلاد را مطرح و تحلیل نموده است. آن طور که از شواهد بر می آید، مبحث درام مدرن بیشتر با مدلهای تراژدی و قهرمان پروری تراژیک یونان باستان در آمیخته تا با انواع دیگر تراژدی. در عصر مدرن مقیاس و شکل تراژدی دستخوش تغییر گشته است. بر خلاف تراژدی های یونان باستان، غم و اندوه و نگون بختی پادشاهان، ملکه ها و شاهزادگان دیگر بن مایه ی تراژدی را تشکیل نمی دهند و مورد توجه قرار نمی گیرند. آن چه که جایگزین اشرافزادگان شد و در مرکز توجه قرار گرفت، شخصیت های روزمره و عادی تر بودند که در جای جای زندگی روزمره ی مردم فرودست یافت می شدند. درام و سایر روایت مدرن همواره با تقویت واحیا جنبه های مختلف تراژدی یونان باستان، این گونه از تراژدی را به چالش کشیده اند. در طول تاریخ مفاهیم مختلف به طور منطقی معانی و استفاده های نوینی پیدا می کنند و در الگو های مختلف به کار گرفته می شوند. مفهوم قهرمان تراژیک نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. یوجین اونیل که به عنوان یکی از دراماتیست های آمریکایی که نقش به سزایی در نوزایش دوباره تراژدی یونان باستان داشته شناخته می شود، درشخصیت ینک در نمایشنامه ی گوریل پشم آلو تعریف جدیدی از قهرمان تراژیک ارائه می دهد. نوع مشابهی از این قهرمان پروری را می توان در فرآیند تکمیل شخصیت زارممد در رمان تنگسیر صادق چوبک شاهد بود. با نگاهی بر نظریات پسا-هگلی پیرامون قهرمان تراژیک مدرن، در روند این پژوهش خواهیم کوشید تا ابعاد مختلف این گوریل پشمالوو تنگسیر را مورد تحلیل قرار داده، علی الخصوص به نحوه ی پرورش مفهوم قهرمان پروری تراژیک به سبک یونان باستان در این دو را مورد بررسی قرار دهیم.