طرح سپر دفاع موشکی به طور جدی در سال1983 با عنوان « ابتکار دفاع راهبردی» از سوی دولت ریگان برای مقابله با حملات احتمالی موشکهای قاره پیمای شوروی مطرح شد. اما استقرار این سامانه به دلیل مشکلات فنی و هزینه بسیار بالای آن از ادامه مسیر باز ایستاد. در دوره جرج بوش، وی خروج آمریکا را از پیمانِ معاهده ضد موشکهای بالستیک را اعلام نمود و استقرار این سامانه را در کشورهای چک و لهستان مطرح کرد. اما این مسئله باعث نارضایتی برخی از کشورها به خصوص روسیه شد. با پایان دوره ریاست جمهوری بوش و روی کارآمدن اوباما، وی خواستار باز بینی در سیاستهای امنیتی بوش شد که بتواند هم کارایی این طرح را افزایش دهد و هم اینکه بتواند روسیه را به جبهه واشنگتن برای مقابله با حملات احتمالی برخی از کشورها از جمله ایران و کره شمالی و همچنین قطع همکاری هسته ای ایزان و روسیه بکشاند. وی موضوع استقرار سپر دفاع موشکی را در قالب طرح ناتو در ترکیه مطرح نمود که در نهایت در اجلاس لیسپون مورد توافق اعضای ناتو و رضایتمندی بهتر روسیه قرار گرفت. آمریکا هدف از استقرار سپر دفاع موشکی در ترکیه را قرار گرفتن این سامانه در کانون تهدید بخصوص ایران، که در آینده می تواند تهدید به نظم جهانی باشد عنوان نمود. در اجلاس لیسپون، ترکیه با گنجاندن شروطی از جمله عدم اشاره به کشور هدف، موافقت خود را از استقرار سپر دفاع موشکی در خاک خود اعلام کرد. اما به طور واضح روشن است که هدف استقرار سپر دفاع موشکی در ترکیه ایران می باشد می تواند باعث به هم خوردن موازنه در منطقه به زیان ایران شود که در نتیجه ضریب امنیتی جمهوری اسلامی ایران کاهش می یابد. این پایان نامه چهار هدف را دنبال می کند: الف) بیان تاریخچه سپر دفاع موشکی ب) اهداف آمریکا از استقرار سپر دفاع موشکی ج) بررسی پیامد های سپر دفاع موشکی بر امنیت جمهوری اسلامی ایران د) ارائه راهکارهایی برای جمهوری اسلامی ایران در قبال سپر دفاع موشکی