ادبیات فارسی از ویژگیهای خاص خود برخوردار است و از آن موارد، فرهنگ نامه نویسی می باشد که پژوهشگر با مراجعه به آن اطلاعات مورد نیاز را با سهولت کسب می نماید.دلیل این ادعا وجود لغت نامه، دایره المعارف و فرهنگ اصطلاحات است. بر این پایه با در نظر داشتن مشاهیر و عارفان نامی و نیز گمنام در تصوف جامعه ایران در قرن های گذشته و اینکه نام و نشان و سرگذشت ایشان به طور پراکنده و نامنظم در مقالات یا کتابها ضبط گردیده است لازم است که در جمع آوری این احوال از میراث غنی صوفیه کوشش جدی و مفیدی صورت پذیرد. لذا این پژوهش در جهت رسیدن به این مقصود صورت گرفته است تا عارفانی که در کتاب های کمیاب ذکر شده اند و مشهور نیستند به همراه صوفیان نامی در یک کتاب ثبت شوند، که این موضوع با عنوان اعلام صوفیه در قرون 7 الی 10 تحقیق یافته است. شیوه ی تحقیق کتابخانه ای است و در مطالعه ی منابع به کتاب های درجه اول و دوم همچون لغت نامه و تذکره ها و همچنین، کتاب های معاصر رجوع شده است. در فیش برداری ها جمع بندی و طبقه بندی الفبایی فیش ها انجام گرفته است. در ثبت حرکات اسامی حروف لاتین بکار رفته است. در توضیحات اعلام حفظ و رعایت ترتیب تاریخی منابع مورد توجه بوده است.