از نظر نظام تربیتی دین اسلام، هدف انسان باید یگانه پرستی، پرهیزگاری، تعلیم حکمت، اخلاق مداری و قرب الهی باشد. بررسی های علمی نشان می دهد که علاوه بر عواملی از قبیل وراثت و محیط طبیعی، محیط اجتماعی نیز عاملی موثر در تربیت انسان می باشد. محیط اجتماعی از طریق فرهنگ، رسانه ، خانواده، نظام آموزشی و گروه دوستان بر شخصیت انسان تأثیر می گذارد. در این میان، والدین و خانواده، اموری همچون تربیت معنوی، نام گذاری نیکو، آموزش قرآن و احکام را بر عهده دارند. نقش نظام و متون آموزشی و معلم نیز در سازندگی زیربنای اخلاقی کودکان، انکارناپذیر است. اما از آن جایی که معارف اسلامی، قوی ترین عامل صیانت جامعه از هرگونه انحطاط اخلاقی و دینی به شمار می رود، پس ایمان و باور عمیق قلبی و درونی، اساسی ترین نیاز یک مربی برای پرورش و تربیت خواهد بود. اخلاص در گفتار و کردار نیز از دیگر ویژگی های لازم برای مربی است، زیرا اخلاص به عنوان اساس ایمان و اسلام به شمار می رود. از سوی دیگر مربی خود باید هدایت شده باشد تا بتواند دیگران را راهنمایی کند. مربی می تواند از طریق عملی با رعایت آداب اخلاقی، به دیگران الگو داده و آن ها را تربیت نماید. تواضع باعث سربلندی و احترام مربی خواهد بود، زیرا اگر شرح صدر نداشته باشد از برخورد ناسنجیده متربیان رنجور شده و به تدریج مقاومت او سلب می شود. شکیبایی، ملایمت، خویشتن داری، صداقت، امانت داری، رازداری، و هماهنگی در گفتار و رفتار، از جمله ویژگی های رفتاری لازم برای مربی است. همچنین داشتن انگیزه، سلامتی روحی و شجاعت نیز از نظر روانی در امر تربیت تأثیرگذار است. مربی باید غرور، ناامیدی، و تکبر را از خود دور نموده و هنرمندانه بکوشد تا به نتیجه دلخواه برسد. علاوه بر این ها، تخصص، تجربه، آراستگی ظاهر، زیرکی، آشنایی با ویژگی های متربیان، شناخت استعدادهای آن ها، و آشنایی با مسایل روز و علم روان شناسی نیز از جمله نیازهای یک مربی کارآمد می باشد.