امروزه محققان به این نتیجه رسیده اند که پیوند مستقیم بین استخوان و سطح ایمپلنتهای حامل بار برای موفقیتهای کلینیکی در استفاده طولانی مدت از آنها بسیار ضروری است روشهای متنوعی برای ایجاد چنین سطوحی که دارای واکنشهای مناسب با سلولها باشند به وجود آمده است در این راستا استفاده از پلیمرهای هادی به دلیل داشتن خاصیت هدایت الکتریکی و نیز تغییر الکتروشیمیایی برای کنترل سطوح از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. پلی پیرول به دلیل داشتن خصوصیات منحصر به فرد در این زمینه بسیار مورد توجه است. از دلایل انتخاب این پیلمر می توان به رشد مستقیم الکتروشیمیایی آن بر روی زمینه با شکل و ابعاد پیچیده و نیز چسبندگی فوق العاده زیاد این ماده به سطح ایمپلنت اشاره کرد. در این تحقیق پوشش پلی پیرول با استفاده از روش ولتامتری چرخه ای و از محلولهای مختلف بر سطح الکترود نایتینول تهیه شده به روش آلیاژسازی مکانیکی پوشش داده شده است. با استفاده از روش آلیاژسازی مکانیکی در محیط آرگون انتظار می رودکه انداره دانه های پودرهای حاصل به محدوده نانومتری کاهش یابد. با انجام فرایند زینترینگ در محدوده گسترده ای از دماها، زمانها و فشارهای زینترینگ که پس از آلیاژسازی مکانیکی در محیط آرگون انتظار می رود که اندازه دانه های پودرهای حاصل به محدوده نانومتری کاهش یابد. با انجام فرایند زینترینگ در محدوده گسترده ای از دماها، زمانها و فشارهای زینترینگ که پس از آلیاژسازی مکانیکی صورت گرفته است. نحوه تغییر مورفولوژی و میزان میکرو تخلخل های موجود در این آلیاژ و نحوه تأثیر آن بر خواص مکانیکی این آلیاژ نانوساختار مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه عملکرد حفاظتی پوششهای حاصل، به روش های پایش پتانسیل مدار باز، پلاریزاسیون و امپدانس الکتروشیمیایی در محلول sbf بررسی شده است همچنین مورفولوژی سطوح پلیمری به وسیله میکروسکوپ الکترونی (sem) و آنالیز afm مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است