سیاست گذاری در عرصه علم و فناوری به ضرورتی راهبردی در همه کشورها به خصوص در کشورهایی در حال توسعه مانند ایران تبدیل شده و نخستین مرحله در روند سازندگی اجتماعی است که برنامه گذاران و سیاست گذاران می توانند از آن برای توسعه پایدار یاری بگیرند. در کشور ما سند بالادستی چشم انداز بیست ساله بر دستیابی به جایگاه نخست علمی و فناوری در منطقه در افق 1404 تاکید می کند. این امر مستلزم این است که اولویت های علمی کشور در برنامه های پنج ساله به عنوان اسناد پایین دستی مورد توجه قرار گیرد. برنامه چهارم توسعه، نخستین برنامه پنج ساله بود که بر اساس سند چشم انداز تدوین وابلاغ و به مقوله توسعه علم و فناوری توجهی جدی شد. برنامه چهارم توسعه فرصت مناسبی بود تا بسیاری از سازوکارها برای نزدیک شدن به افق ترسیم شده در سند در آن تعبیه شود. اما نوع نگاه و رویکرد دولت به برنامه چهارم توسعه از یک سو و تدوین این برنامه در دولت پیشین از سوی دیگر، موجب شد که دولت جدید خود را ملزم به اجرای برنامه و در نتیجه تحقق اهداف تعیین شده از جمله در حوزه علم و فناوری ملزم نداند.