یکی از مهمترین مباحث شهر و شهرنشینی در ایران امروز، بررسی و تحلیل رشد و توسعه ی کالبدی فضایی شهر و شهرنشینی است. در این ارتباط هدف کلی برنامه ریزی شهری تأمین رفاه مردم از طریق ایجاد محیطی بهتر، سالمتر، آسانتر، موثرتر و دلپذیرتر است. بدین لحاظ تحلیل تناسب زمین برای توسعه ی شهری و شناسایی اراضی مناسب و اولویت دار برای توسعه ی کالبدی بسیار ضروری می نماید. از این رو، هدف از تحقیق حاضر، مطالعه ی روند توسعه کالبدی – فیزیکی شهر اهواز، شناخت عوامل موثر در رشد کالبدی – فیزیکی شهر، بررسی سیر گسترش شهر و الگوی توسعه فیزیکی آن، شناخت توانمندی ها و محدودیت های توسعه فیزیکی شهر و ارایه راهکارهایی جهت برنامه ریزی اصولی و عملی برای توسعه فیزیکی شهر بوده است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و سعی گردیده است روند توسعه شهر اهواز و مسایل و مشکلات آن مورد بررسی قرار گیرد و راهبردهای مناسب جهت توسعه بهینه این شهر ارایه شود. از این رو برای این منظور، پس از بررسی روند توسعه تاریخی شهر، گونه شناسی فیزیکی و عوامل و محدودیت های موثر در توسعه کالبدی فیزیکی شهر مورد بررسی قرار گرفته است.همچنین مطابق فرضیات مطرح شده در تحقیق، میزان رشد فیزیکی قسمتهای شمالی و جنوبی شهر و همچنین عوامل موثر بر توسعه ی عمودی بخش غربی شهر مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از مدلهای آنتروپی شانون و هلدرن مشخص گردید مناطق 3، 4، 5 شهر اهواز بیشترین رشد کالبدی را به خود دیده اند. ضمن اینکه عوامل محدود کننده طبیعی در بخش غربی شهر بعنوان مهمترین عامل توسعه کالبدی این بخش از شهر معرفی شده اند. در نهایت در فصل آخر پیشنهادات لازم برای جلوگیری از رشد فیزیکی نامطلوب شهر ارایه گردید.