مولانا محمدبن یحیی سیبک از مردم خراسان و منتسب به نیشابور است. وی در زمان شاهرخ می زیست. سال وفات او(582 ق-1448 م) بوده است. وی مردی دانشمند بود، و در خط و نظم و نثر نیز صاحب فن بود. این نویسنده کتاب "حسن و دل" را به سال 840 ه.ق ساخته است. "حسن و دل" داستانی است عرفانی که به زبان سمولیک و با نثری مسجع نوشته شده و دارای تازگی ها و لطایف ویژه ای است. چنان که از متن داستان بر می آید انگیزه ی این تصنیف، نمایش تلاشی است پر حادثه برای دستیابی به "آب حیات" که نویسنده پس از عرض تأویلاتی بسیار و در مسیر این تلاش ها آدمی را به عرفان رهنمون می کند و اما در این نمایش، صحنه، تن و جان آدمی است، بازیگران، اعضای آن! "حسن و دل" سیبک، بی شک می تواند در زمره ی یکی از شاهکارهای سمبلیک ایران و جهان قرار گیرد. چنین اثر ژرفی در کنار التذاذ هنری حاصل از آن، شایستگی آن را دارد که مورد بازاندیشی و تأمل قرار گیرد، تا بدین وسیله بتوان با ژرف اندیشی و غور در ساختمان صوری، محتوای درونی، بلاغت حاکم بر بافت آن و سایر ویژگی های ساختاری در آن، موارد ارزشمندی را در آن یافت. به همین دلیل، محور کلی پایان نامه بررسی امکانات ساختاری و صوری نهفته در داستان "حسن و دل" و ویژگیهای محتوایی و تحلیل محتوا است. درک موارد مذکور یقینابینگر اهمیت چنین داستانی و لزو بازاندیشی در آن است. پایان نامه حاضر به منظور بررسی و تحلیل "حسن و دل" سیبک نیشابوری ، به شیوه ی کتابخانه ای نوشته شده است و یافته های پژوهش به شکل توصیفی و تحلیلی ارایه شده اند.