یکی از مشکلاتی که در بعضی موارد باعث محدود شدن کاربرد بتن می گردد، ترد بودن و عدم شکل پذیری این ماده می باشد. بتن معمولی بعد از رسیدن به ظرفیت نهایی خود و ترک خوردگی متلاشی می شود و قابلیت تحمل بار خود را از دست می دهد. به همین دلیل تا کنون محققین با افزودن مواد متنوعی به بتن سعی کرده اند تا بر این مشکل غلبه کنند. افزودن الیاف به بتن، این ماده را در مقابل بارهای بعد از ترک خوردگی مقاوم می کند و باعث افزایش شکل پذیری در بتن می گردد. در این تحقیق با توجه به شکل پذیری بالای لاستیک و پلی استایرن، برای افزایش جذب انرژی بتن از این دو ماده استفاده شده است. با جای گزین کردن درصدهای مختلفی از ریزدانه های موجود در بتن معمولی با پودر لاستیک هایی با اندازه های 8/0-15/0 و 18/1-3/0 میلی متر و دانه های پلی استایرن با گستره ابعاد 75/4-18/1 و 35/6-36/2 میلی متر و همچنین با جای گزین کردن درشت دانه های سنگی موجود در بتن معمولی با خرده لاستیک های با اندازه های 5/9-75/4 و 5/12-75/4 و 19-75/4 میلی متر تأثیر میزان، نوع و اندازه این دانه ها بر روی شکل پذیری بررسی شد. علاوه بر تعیین میزان شکل پذیری، کارایی، وزن واحد حجم، مقاومت فشاری و مقاومت خمشی این بتن هانیز مورد ارزیابی قرار گرفت. به همین منظور 336 نمونه مکعبی و 168 نمونه منشوری ساخته و آزمایش شدند. جهت تعیین شکل پذیری از آزمایش طاقت خمشی مطابق با استانداردهای astm c1018 و ژاپن استفاده گردیده است. نتایج آزمایشگاهی نشان دادند که تمام بتن های حاوی لاستیک بعد از رسیدن به بار نهایی و وقوع ترک خوردگی، تحت بارهای کم تر به باربری ادامه داده و تقریباً دچار گسیختگی کامل نشدند. نتایج هم چنین نشان دادند که شاخص طاقت i50 تا مقدار 35 و فاکتور مقاومت پس ماند تا 70 درصد در نمونه های حاوی دانه های لاستیکی افزایش یافت.