روابط متقابل ادبی و فرهنگی میان ملل هم جوار از دیرباز مرسوم و متداول بوده است. در این میان، رابطه ی فرهنگی ، زبانی و ادبی ملت ایران و عراق قدمت و دیرینگی زیادی دارد. ورود استعمار در اواخر قرن نوزدهم میلادی به مشرق زمین دو کشور ایران و عراق را در صحنه ی جدید و مشترکی از مسایل سیاسی و اجتماعی قرار داد که این مسایل مشترک در زبان و اندیشه ی شاعران ملی دو کشور تأثیر بسزایی داست. در مورد مضامین مشترک سیاسی و اجتماعی موجود در شعر زهاوی و بهار مطالب فراوانی وجود دارد که بررسی آنها علاقمندان را تا حد زیادی با شیوه ی سخنوری این دو شاعر آشنا می سازد. گمان من این است که موضوع هایی از این دست کمک شایانی به درک بهتر تعامل ادبی و فرهنگی ادبیات فارسی با ادبیات و فرهنگ های دیگر کشورها از جمله کشورهای عربی و مسلمان خواهد کرد.