چنانچه از گزارشات سازمان بین المللی کار ‏‎ilo‎‏ بر می آید ، حتی در کشورهای پیشرفته میزان بیکاری افراد معلول بیش از چند برابر افراد غیرمعلول است که بطور طبیعی این شرایط در کشورهای رو به رشد و توسعه نیافته ، شدیدتر می باشد. نظر به اینکه عدم توانایی در انجام بعضی از کارها به علت معلولیت موجب انزوا و سرخوردگی و از دست دادن اعتماد به نفس می شود ، پیامد آن از جمله وابستگی معلول و نداشتن استقلال فردی و اقتصادی می گردد و در نتیجه اثربخشی مجموعه خدمات توانبخشی را برای افراد معلول کاهش می دهد. علاوه بر این نداشتن شغل ارتباط اجتماعی این افراد را محدودتر می کند و نمی توانند در تغییر محیط و شرایط زیستی و اجتماعی خود موثر باشند و در نهایت به هویت فردی و اجتماعی آنها و قبول و پذیرش خانواده و اطرافیان و جامعه از آنها ، خلل و خدشه وارد می شود و در چنین حالتی باور غیرمولد بودن و نداشتن نقش در فعالیت های اجتماعی در باره معلولین شایع و رایج می گردد. بنابراین می توان به این نتیجه رسید که در فرآیند توانبخشی معلولین متفاوت، توانبخشی حرفه ای و فراهم ساختن فرصت حرفه آموزی و اشتغال برای معلول نه تنها موجب منزلت و شان اجتماعی و برخورداری از پایگاه مناسب اجتماعی می گردد و در تامین معیشت و خودکفایی او اهمیت دارد، بلکه جنبه درمانی و بازتوانی نیز خواهد داشت و در الحاق معلولین به جامعه و برابری فرصتهای اشتغال برای افراد معلول موثر می باشد.