در عصر مشروطه و معاصر فراوان هستند شاعران و نویسندگانی که با نگرشی نو و متفاوت نسبت به گذشته به بیان دردها و آرمان های مشترک انسانی پرداختند، آنها مناسبات سنتی جامعه را که با تکرار، استبداد سیاسی و گاه تعصب دینی، همراه است به باد اعتراض گرفتند و با نگاهی روشنفکرانه، دغدغه های فکری خود نظیر شکست ها، نوستالژی، نومیدی، تنهایی و پوچی را در آثارشان راجع به دنیای پیرامون با ترسیم جامعه ای آرمانی و انسانی ایده آلی که به دور از هرگونه تعصبات فکری قومی و ملی و ... است، مطرح کردند. نگرش شاعر معاصر به انسان و دردها و آرمان های او و جهان آرمانی اش، تفاوت قابل ملاحظه ای با دیدگاه های گذشتگان شعر این سرزمین دارد و در نوع خود بی نظیر به نظر می رسد. این آلام و آرزوهای مشترک که گاهی جسورانه می نماید و ستیزگرایانه، در شعر شاعرانی چون "احمدشاملو، سیاوش کسرایی، سیمین بهبهانی، مهدی اخوان ثالث، نادر نادرپور و فروغ فرخ زاد، به طرز زیبایی در جامعه ی شعر امروز، به تصویر کشیده شده است. "من درد مشترکم مرا فریاد کن"(شاملو : 213)