تحقیقات مختلف اثرات نیروزایی کافیین در ورزش های استقامتی به اثبات رسانده است و افزایش متابولیسم چربی و صرفه جویی در مصرف گلیکوژن مکانیسم اصلی این عمل معرفی شده است در نتیجه این عقیده به وجود آمده است که کافیین در تمرینات بی هوازی تأثیر ندارد. با این حال مطالعات اخیر نشان داده است که کافیین باعث بر هم کنش اکتین و میوزین، افزایش کانکولامین ها و کاهش درک درد می شود و می تاند اثرات نیروزایی در فعالیت های بی هوازی داشته باشد. کافیین خواص تسکین دهی دارد و اگر درد یک فاکتور محدود کننده روانی است. کافیین می تواند باعث پیشرفت در عملکرد شود. به علاوه با مقایسه تأثیر کافیین و دیگر مسکن های درد مانند ایبوبروفن می توان اثرات کافیین را بهتر توضیح داد. از این رو در پژوهش حاضر تأثیر مصرف کوتاه مدت کافیین بر شاخص های درک درد (ppi)، درک فشار (rpe)، حداکثر تعداد تکرار (rm) و ضربان قلب (rm) در تمرینات قدرتی بررسی شد. روش شناسی : در این تحقق دو سویه کور، 15 مرد دانشگاهی در یک گروه شرکت کردند. هر جلسه تمرینی شامل چهار حرکت خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو و باز کردن زانو بود. آزمودنی ها در سه جلسه تمرینی مجزا یک ساعت پس از مصرف کافیین (6 میلی گرم بر کیلوگرم)، ایبوپروفن (400 میلی گرم) و با دارونما به انجام تمرین پرداختند و در این تمرین آزمودنی ها از هر حرکت سه دور تا مرز خستگی و با شدت 12 تکرار بیشینه انجام دادند و در پایان هر دور تمرینی و نیز پس از پایان هر حرکت تمرینی، میزان rpe,ppi,rm,hr اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با روش آماری تحلیل واریانس (anova) با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های تحقیق: مصرف کافیین در مقایسه با دارونما و ایبوپروفن باعث افزایش معنی دار در hr(باز کردن زانو و پرس سینه)، rm (تمام حرکات) شد و از طرفی کاهش rpe (خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) و ppi(خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) را سبب شد (p<0/05). نتیجه گیری : نتیجه این تحقیق نشان می دهد مصرف کوتاه مدت کافیین عملکرد تمرینی را به طور معنی داری بهبود می بخشد اما ایبوپروفن چنین اثری نداشته است. بر اساس نتایج این تحقیق می توان مصرف کوتاه مدت کافیین را در تمرینات مقاومتی به ورزشکاران پیشنهاد کرد.