پژوهش حاضر با عنوان "بررسی فلسفه تربیت معلم از دارلفنون تا کنون" با هدف پی بردن به چرایی، چیستی و چگونگی نظام تربیت معلم طی دوره یا زمانهای دارالفنون، مراکز دارلمعلمین، درالمعلمین، دارلمعلمین یا دانشسرای عالی، دانشگاه تربیت معلم و بعد از انقلاب اسلامی ایران می باشد. در این پژوهش اهمیت و ضرورت، ماهیت واهداف، روش و ساختار تربیت معلم در دوره های مذکور مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر درصدد پاسخگویی به فلسفه تربیت معلم از دارلفنون تا کنون بوده است. در این پژوهش از روش تحقیق تاریخی و تحلیل اسناد استفاده شده است که شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد با تاسیس دارلفنون ضمن نگاه به نیازها و جوایج جامع توجه اصلی به پرورش افراد در امور فنی و نظامی صورت گرفت. با تاسیس دارالمعلمین مرکزی که سبب افزایش چند مدرسه در مرکز و بعضی از شهرهای بزرگ شد، معلمین تا اندازه ای با روش های جدید آشنا شدند، چون تدریس سنتی کمتر با روش های مدرن همسو بود. با تاسیس دانشسرای عالی مدارس گسترش یافته و به دو دوره ی ابتدایی و متوسطه تفکیک شدند. بنابراین نیاز به معلمان ورزیده در رشته های تخصصی دوره ابتدایی و متوسطه احساس شد. با تاسیس دانشگاه تربیت معلم، معلمان متخصص و آشنا به دروس تربیتی پرورش یافته و به موازات آن دانشکده علوم تربیتی برای افزایش معلمان ساخته شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی اعتقاد به تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت کشور افزایش یافته تا معلمان ماهر و متخصص و متعهد و از هر نظر دارای عالی ترین جایگاه و منزلت برای این مهم تربیت شوند.