تحقیق حاضر به منظور بررسی الگوی ناپایدار توسعه گردشگری داخلی در رابطه با نحوه ی پراکنش سفرهای داخلی، پراکندگی و توزیع متمرکز سفر به مکان ها و مقصدهای خاص و نادیده گرفته شدن نواحی دارای ظرفیت گردشگری، انجام شد. با توجه به این که توزیع پراکنده (هم پیوند با برنامه های فرادستی و با رویکرد توسعه متوازن و نه توسعه بخشی) به عنوان ابزار هدایت گر به ایجاد تعادل و توازن مکانی و زمانی سفر در کشور، پراکنش مکانی مطلوب، باروری یکسان قابلیت های توسعه ای، تخصیص منابع و بهره مندی از ظرفیت ها و پتانسیل مناطق و مقصدهای مختلف و ... کمک می نماید.