خواب و رویا از نعمت های الهی هستند که همواره در پرده ای از رمز و راز نهفته شده و از دیرباز مورد توجّه آدمی بوده است. این پدیده در برخی از دانش ها و روش ها، مانند: علوم، ادیان، اساطیر، روانشناسی، عرفان، ادبیّات مورد توجّه قرار گرفته است. خواب و رویا از مسائل مورد توجّه شاعران و نویسندگان است. در این زمینه غالباً مفاهیم و پیام ها به زبانی سمبلیک و نمادین ظاهر می شود، به همین دلیل درک آن ها به تحلیل و رمزگشایی نیاز دارد. هدف این پژوهش آن است که با استناد به ابیاتی که در آثار سنایی و عطّار در مورد خواب و رویا وجود دارد، به بررسی چگونگی نگاه این دو شاعر به خواب، رویا و تعبیر و نمادگرایی آن بپردازد. به این منظور ابتدا مباحثی مقدّماتی راجع به خواب و رویا و دیدگاه اسلام و روانشناسان را در مورد آن بیان گردیده و بعد به بررسی چندجانبه ای در باب آن با تکیه بر مثنوی های سنایی و عطّار صورت خواهد پذیرفت.