در این تکنیک که برای قوی کردن مهارت دانش آموزان در گفتگو می باشد، به تعداد دانش آموزان حاضر در کلاس کارتهایی را تهیه می کنیم که روی کارتها کلمه بله و خیر به تعداد مساوی درج شده باشد مثلآ اگر در کلاس سی دانش آموز داشته باشیم پانزده عدد کارت با نوشته بله و پانزده کارت با نوشته خیر را مهیا می کنیم. کارتها را بین دانش آموزان به طور اتفاقی تقسیم می کنیم و تاکید می کنیم که دانش آموزان نباید به دیگران اجازه بدهند تا از محتویات کارت آنها اطلاع پیدا کنند، سپس دانش آموزان را به گروههای سه یا چهار نفری تقسیم می کنیم، تا در گروه فعالیت کنند، سپس از آنها می خواهیم تا در مورد یک موضوع واحد یک مطلب تتهیه کنند ولی فرق آن این است که کسانی که کارت بله دارند درباره آن موضوع مطلب و داستانی واقعی بسازند و آن کسانی که کارت خیر دارند درباره آن موضوع، مطلب و یا داستانی خیالی و ساختگی بسازند. سپس از دانش آموزان به طور اتفاقی، می خواهیم که در برابر بقیه دانش آموزان مطلبشان و یا داستانشان را بخوانند، وقتی مطلب تمام شد از دانش آموزان دیگر می خواهیم تا حدس بزنند که درون کارت دانش آموزی که مطلبش را خواند چه چیز درج شده بوده، بله یا خیر، وقتی که دانش آموزان نظراتشان را درباره واقعی بودن یا خیالی بودن مطلب ارایه شده اعلام کردند از دانش آموزی که مطلبش را ارایه کرده می خواهیم تا کارت خود را به دانش آموزان دیگر نشان دهد سپس به درست بودن یا نبودن نظرات دیگر دانش آموزان امتیاز مثبت یا منفی می دهیم تا حس رقابت در بین آنها ایجاد شود و در آخر اشکالات موجود در صحبت کردن دانش آموزی که مطلب یا داستانش را ارایه داده را برای تمام دانش آموزان مطرح می کنیم. این عمل باعث تقویت حس گروهی و همکاری بین دانش آموزان شده و همچنین موانع روانی برای صحبت کردن در برابر دیگران اعم از استرس و ترس صحبت کردن در برابر دیگران را از بین می برد و باعث می شود تا اشکالات دانش آموزان در تلفظ و در طرز ادای کلمات اصلاح شود.