بحران هسته ای ایران در دوره ریاست جمهوری آقای دکتر محمود احمدی نژاد (1392-1384) به یکی از مهم ترین چالش های بین المللی ایران تبدیل شد. این بحران که در پی عدم توافق جمهوری اسلامی ایران و قدرت های بزرگ در ارتباط با چگونگی فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران پدید آمد، سبب اعمال تحریم های بین المللی و یک جانبه علیه ایران شده و مشکلات بسیاری را در پی داشته است. این پژوهش با هدف بررسی نقش تحریم های بین المللی بر راهبرد هسته ای جمهوری اسلامی ایران به بررسی دقیق این موضوع می پردازد. با توجه به اینکه یک نظریه مشخص به تنهایی نمی تواند ابعاد پیچیده این موضوع را به خوبی تبیین نماید، در این تحقیق برای تبیین مسئله هسته ای جمهوری اسلامی ایران از الگوی مایکل برچر که هم به مسائل مادی (نظریه های خردگرا) و هم به مسائل معنایی و هویتی (نظریه سازه انگاری) توجه می کند، استفاده شده است. همچنین برای مطالعه تأثیرات و پیامدهای تحریم های بین المللی، نقش و کارکرد تحریم های بین المللی نیز مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش به این مسئله پرداخته می شود که طی دوره ریاست جمهوری آقای دکتر احمدی نژاد (1392-1384) چگونه با وجود تداوم تحریم های بین المللی و به خطر افتادن امنیت فیزیکی و اقتصادی ایران، سیاست مقاومت مبنای راهبرد هسته ای ایران را تشکیل داده است. مفروض ما در این پژوهش این است که مسئله هسته ای ایران از یک مسئله فنی و حقوقی به یک بحران سیاسی – امنیتی و در نهایت بحران پایدار تبدیل شده است. بررسی های این پژوهش بیانگر این واقعیت است که تحریم های بین المللی تأثیری بر راهبرد هسته ای جمهوری اسلامی ایران در دوره ریاست جمهوری آقای دکتر احمدی نژاد نداشته و تغییرات اساسی در این زمینه پدید نیامده است.