چکیده: نخستین بار شلایرماخر هرمنوتیک را، که در فارسی بیشتر به تأویل ترجمه می شود، در مورد کتاب مقدس به کار برد و سپس دامنه اش به تأویل تمام تجربه ها و شئونات بشری کشیده شد .این تحقیق با هدف کلی بررسی هرمنوتیک و دوره های تاریخی آن و دلالت های آن برای اهداف و روش های تربیتی تعلیم وتربیت می باشد. هرمنوتیک را نظریه یا علم تأویل دانسته اند. استفاده از این نظریه سابقه ای طولانی دارد و در گذشته از آن در تاویل وتفسیر متون دینی استفاده می شده است. روش تاویل در باور«تقدس متن» ریشه دارد. با گذشت زمان، موضوع هرمنوتیک از محدوده تفسیر متون دینی خارج شده و به عرصه علوم مختلفی چون تاریخ، هنر، اقتصاد، علوم سیاسی و نیز تعلیم وتربیت راه یافته است. هرمنوتیک با هدف توجه به کلیت انسان و تاکید بر نقش دلایل در رفتار انسانی، به جای جست وجوی علل و مخالفت با ساده سازی و تقلیل گرایی پدیده های انسانی و اجتماعی و همچنین متمایز کردن روش پژوهش علوم انسانی از علوم طبیعی، در تعلیم وتربیت به ما کمک می کند. روش های تربیتی این دیدگاه مبتنی بر تجسم وتمرکز یابی درونی، تأمل، روش شهودی(غیر بیانی) و ساختار زدایی(نفی ساختارهای مفروض تفکر) می باشد. در زمینه اهداف، هرمنوتیک می تواند به افزایش فهم انسانی کمک کند که آن، هدف تعلیم وتربیت است. مهم ترین اجزای هدف در تعلیم و تربیت هرمنوتیکی، رویارویی با خود از طریق شک نمودن نسبت به خود، تحمل ابهام و دلواپسی، اشتیاق برای به خطر انداختن عمیق ترین عقاید فردی خود می باشد. هرمنوتیک به عنوان علم پدیدارشناسی هستی و وجود انسان، می تواند در تعلیم وتربیت، زمینه شکوفایی وجود انسان و برقراری ارتباط با دیگران که خود مبتنی بر فهم است را فراهم کند.