چکیده مجموعه سکونتگاه های موجود در محور اصفهان- کوهپایه-ورزنه، که در این پژوهش با عنوان "محور حسن آباد" معرفی شده است، با وجود نزدیکی به کلان شهر اصفهان و دارابودن توانایی های منحصر به فرد گردشگری، همچنان از جمله مناطق منزوی و توسعه نیافته شهرستان اصفهان به شمار می آیند؛ نرخ بالای بیکاری، رشد پایین جمعیت و افزایش روزافزون مهاجرت ازجمله معضلاتی است که این زیستگاه ها را به مکان هایی ناپایدار تبدیل کرده است. مشکلات یادشده، لزوم پایدارسازی و تعادل بخشی به این مناطق را از طریق بهره گیری از پتانسیل های گردشگری، با تکیه بر توان های گردشگری کویری (به عنوان پتانسیل بارز و قدرتمند منطقه)، ضروری می سازد. براین مبنا، پژوهش حاضر بر آن است تا با توان سنجی و برنامه ریزی برای توان های گردشگری این محدوده، سکونتگاه های موجود در محور مورد مطالعه را به سوی پایداری، رهنمون سازد. نوع پژوهش، توسعه ای- کاربردی و روش انجام آن توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات مورد نیاز، به شیوه اسنادی، پیمایشی، نظرسنجی و تکمیل پرسشنامه جمع آوری شده است. در اثبات فرضیه ها از مدل های کای اسکوایر و تحلیل عاملی استفاده شده و برنامه ریزی توسعه گردشگری، توسط مدل swot انجام گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که توسعه گردشگری کویری به عنوان موثرترین عامل جذب گردشگر، نقش موثری در توسعه سایر منابع گردشگری موجود در محدوده مطالعاتی دارد. همچنین برنامه ریزی گردشگری مبتنی بر راهبرد مشارکت مردمی، تاثیر مثبت تحولات اقتصادی و اجتماعی منطقه را دوچندان می سازد. در این راستا ضمن تحلیل و بررسی ساختار نظام سکونتگاهی و شناسایی توان مندی های بالقوه گردشگری محدوده مطالعاتی، راهبردهای کاربردی در جهت برنامه ریزی توسعه پایدار گردشگری و درنتیجه پایدارسازی نظام سکونتگاهی، ارائه شده است.