چکیده عنوان این تحقیق: " کسب خبر و انتشار آن در حقوق داخلی و بین المللی " است. کسب اخبار و انتشار آن امروزه به عنوان مطالبه ای عمومی در جوامع انسانی نهادینه شده و به صورت فراگیر درآمده است. تمامی انسان ها، آن را حق خود می دانند؛ اما دولت ها انتشار اخبار را با محدودیت هایی مواجه ساخته اند. شعار " دانستن حق مردم است " که امروزه اکثر احزاب و مطبوعات سر می دهند، حکومت ها را با چالش هایی روبرو ساخته است. در این تحقیق بیان شده که چه حقوقی برای مردم در این زمینه وجود دارد و دولت ها چه محدودیت هایی را می توانند اعمال نمایند. سوالاتی که در این تحقیق به آن ها پاسخ داده ام این است که قواعد و مقررات حاکم بر کسب خبر و انتشار آن در حقوق بین الملل و ایران چیست؟ همچنین چه تفاوت هایی میان این نظام های حقوقی وجود دارد؟ حق کسب و انتشار اخبار در حقوق بین الملل ذیل عنوان " آزادی بیان " به رسمیت شناخته شده است، لکن دایره حدود آن از حقوق آن وسیع تر است. در حقوق ایران، گرچه این حق در قانون اساسی برای مطبوعات به رسمیت شناخته شده است، و قید عدم اخلال به مبانی اسلام و عدم اخلال در حقوق عمومی از محدودیت های آن به شمار رفته، لکن در قوانین عادی، دایره محدودیت های حق انتشار، وسیع تر تقنین شده است. بنابراین این دو نظام حقوقی با یکدیگر تفاوت های عمده ای دارند. تحقیق فوق، تحقیقی تحلیلی - کاربردی است و روش این تحقیق، گردآوری اطلاعات و تحلیل آن به صورت کتابخانه ای و اسنادی است. نتیجه اینکه همه انسان ها حق کسب خبر را دارند، اما حق انتشار آن را ندارند و در بسیاری موارد طبق قوانین موضوعه، ملزم به عدم انتشار آن هستند. حقوق و حدود کسب خبر و انتشار اخبار با یکدیگر متناسب نیست و باید این دو را با یکدیگر متوازن ساخت. همچنین باید خبرنگاران با حقوق و حدود خود در کسب و انتشار اخبار آشنا شوند تا دچار خودسانسوری نشوند. کلیدواژه ها: آزادی بیان، کسب خبر، حق انتشار، آزادی اطلاعات، دسترسی به اخبار و اطلاعات.