هر شعری محصول زمان خود است و بالطبع باید از روزگار خود الهام بگیرد، اما گاه می توان بر خلافِ جریانِ رود هم شنا کرد. نگارنده در این پژوهش در صدد تبیینِ این امر است که شعر با تمام تلاشش برای نو شدن، نمی تواند از سنت بگریزد و گاه آن را با آغوش باز پذیراست. شفیعی کدکنی و البیاتی شاعرانِ نوگرایی هستند که شعرشان را با مایه های سنتی سرودند. هر دو شاعر به فرهنگ و تاریخِ گذشته ی خود شدیداً وابسته اند. در بررسی گفتمان سنت در شعر این دو شاعر، این نتیجه حاصل شد که جلوه هایی از سنن ادبی همچون تضمین ها همراه با اقتباس ها و تلمیح ها، نمادهای مرسوم و اسطوره ها بازتاب گسترده ای دارد. کتب مقدس و شعرِ شاعران کهن مایه ی خلق بسیاری از سروده های شفیعی کدکنی و البیاتی است. در بحث نمادها و اسطوره ها نیز پایه ی اسطوره های شعر دو شاعر بر سنت نهاده شده است، گرچه نوآوری هایی در مضمون برخی اسطوره ها و نمادها می توان مشاهده کرد.