چکیده: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیرهشت هفته تمرین ورزشی در محدوده ltp1 و ltp2 بر متغیر های قلبی تنفسی دانشجویان پسر غیرفعال انجام شد. روش پژوهش: 22 مرد غیر فعال با میانگین سنی 31/1±91/19 سال، قد 33/5±36/173 سانتی متر و توده بدن 45/9 ± 36/67 کیلوگرم به روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه ltp1 (12 نفر، 61% hrmax ) و ltp2 (10 نفر، 86% hrmax) قرار گرفتند. تمرینات به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. قبل از شروع پژوهش، بعد از 4 هفته تمرین و پس از 8 هفته تمرینات آزمودنی ها آزمون فزاینده نوارگردان را برای تعیین متغیّرهای قلبی تنفسی اجرا کردند. داده ها با روش اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (05/0 p<) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: پس از تمرینات، تغییرات معنی-داری در vat، vo2 / hrpeakو hrdp متعاقب هر دو نوع تمرین ذکر شده وجود نداشت. vo2max در گروه ltp1 تغییر معنی داری نداشت (108/0=p)، در حالی که در گروه ltp2 به گونه ای معنی دار افزایش یافت (009/0=p). vvo2max به ترتیب در گروه های ltp1و ltp2 حدود 83/1 و 6/2 کیلومتر در ساعت به گونه-ای معنی دار افزایش یافت (05/0p< ). همچنین rermax، peto2 و petco2 و at در هر دو گروه تمرینی افزایش معناداری داشت (05/0p<). به علاوه، کاهش معنی داری در ضربان قلب و فشار خون استراحت در هر دو گروه وجود داشت (05/0p< ). هم چنین، تفاوت معنی داری در متغییرهای اندازه گیری شده بین گروه های تمرینی وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد، هنگامی که حجم تمرین کنترل می شود، تمرین در ltp2 نسبت به تمرین با شدت ltp1 به طور موثرتری فاکتورهای قلبی تنفسی را در مردان غیرفعال بهبود می-بخشد.