هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه تمایز یافتگی و انسجام خود در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی و افراد بهنجار در چارچوب نظری رویکرد روان پویشی می باشد. پژوهش از نوع پس رویدادی (علی– مقایسه ای) می باشد. به منظور بررسی فرضیات پژوهش، 30 نفر از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، 27 نفر فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی از درمانگاه ها و بیمارستان های امام حسین (ع)، طالقانی و لقمان استان تهرانبه روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.افراد بهنجار نیز به تعداد 30 نفر نیز از جمعیت عمومی استان تهران انتخاب شدند. برای ارزیابی تمایز یافتگی از پرسش نامه 45 سوالی تمایز یافتگی خود (اسکورون و فریدلندر، 1998)و برای ارزیابی انسجام خود از پرسش نامه 12 سوالی خودشناسی انسجامی (قربانی، 1385) استفاده شد.به منظور تجزیه و تحلیل داده ها آزمون تحلیل واریانس یک راهه به کار گرفته شد.نتیجه به دست آمده از این پژوهش نشان داد که انسجام خود بین هر سه گروه افراد از نظر آماری تفاوت معناداری دارد. تمایز یافتگی خود بین دو گروه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی و افراد دو قطبی تفاوت معناداری نشان نداد ولی این مولفه بین دو گروه اختلال شخصیت مرزی و بهنجار تفاوت معناداری در دو خرده مقیاس گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران نشان داد. در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مشکلات بیشتری در تمایز یافتگی و انسجام خود و در مجموع هسته خود، نسبت به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی دارند و این دو اختلال بیشتر متفاوتند تا مشابه.