به دنبال پدید آمدن و رشد چشمگیر رایانه ها از اواسط قرن گذشته میلادی، این تصور به وجود آمد که این پیشرفت ها به نقطه ای خواهد انجامید که در آن با همین روش های مطرح در علوم رایانه می توان هوش انسانی را به صورت هوش مصنوعی بازسازی کرد و رایانه ها قادر به انجام اموری خواهند بود که از موجودی هوشمند مانند انسان بر می آید. در میان دانشمندان علوم رایانه ای این پروژه با عنوان «هوش مصنوعی» (ai) شهرت یافت و نظریات گوناگونی پیرامون امکان موفقیت آن مطرح گردید. در این پژوهش در ابتدا با دو رویکرد قوی و ضعیف به هوش مصنوعی آشنا می شویم و خواهیم گفت که رویکرد قوی در صدد ساخت ماشینی است که حقیقت هوش انسانی را داشته باشد، درحالی که در هوش مصنوعی ضعیف به داشتن کارکرد اکتفا می شود. در زمینه ایجاد هوش مصنوعی نیز دو رویکرد اصلی وجود دارد: «نشانه گرایی» و «پیوند گرایی». در مرحل? بعد ضمن تبیین فلسفی رایج ترین دیدگاه ها در زمین? رابط? ذهن و بدن، هم در حوز? فلسفی غربی و هم اسلامی، امکان تحقق هوش مصنوعی قوی را بر مبنای هر کدام از این دیدگاه ها به صورت مجزا و با توجه به دو رویکرد نشانه گرایی و پیوندگرایی بررسی نموده ایم. در ادامه جهت دست یافتن به پاسخ نهایی در زمین? امکان تحقق هوش مصنوعی قوی، به مقایس? این دیدگاه ها پرداخته ایم که در نتیجه دیدگاه صدرایی به عنوان دیدگاه برتر معرفی می گردد. به این ترتیب پاسخ نهایی به مسئل? امکان تحقق هوش مصنوعی قوی بر اساس رویکرد نشانه گرایی، عدم امکان تحقق و بر اساس رویکرد پیوندگرایی امکان تحقق خواهد بود. سپس به سراغ مسئل? کارکرد هوش مصنوعی ضعیف رفته ایم و الگویی جامع را برای آن ارائه نموده ایم که به صورت کلی کارکرد ناقص رایانه در علم را نتیجه می دهد. در پایان پیشنهاداتی جهت پژوهش های آینده در این زمینه ارائه نموده ایم.