فرزندخواندگی معادل فارسی کلمه ی تبنّی و اقدامی است که به واسطه ی آن فردی، سرپرستی کودکی را به عهده می گیرد و او را در حکم فرزند واقعی می داند. این مساله در میان اقوام و ملل مختلف سابقه ای دیرینه دارد و در صدر اسلام هم رایج بوده است. حتی پیامبر(ص) نیز زید بن حارثه را به فرزندخواندگی گرفتند و این سنت فعلی نشانه ی پذیرش این نهاد توسط اسلام است.برخی معتقدند قرآن پس از مدتی، فرزندخواندگی را به طور کلی نسخ کرد اما حق آن است که بگوئیم قرآن ضمن به رسمیت شناختن این اقدام، فقط برخی از آثار و احکام آن ازجمله نسب و توارث را نسخ کرد. در این پژوهش که با رویکرد توصیف، مقایسه و نقد و با ابزار اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای است، ضمن شناخت ماهیت فرزندخواندگی، به ارزیابی ادله ی حجیت آن پرداخته و ضمن بحث در مورد آثار و چالش های موجود، به بیان برخی راهکارها پرداخته شده است.