شوری یک تنش غیرزیستی مهم است که رشد و نمو گیاهان را تحت تاثیر قرار می دهد. مقاومت به شوری در گیاهان یک پدیده پیچیده است که فرایندهای فیزیولوژیک، بیوشیمیایی و مورفولوژیک را شامل می شود. شوری آب و خاک در مناطق خشک و نیمه خشک از عوامل تاثیر گذار در رشد و نمو گیاهان است و به همین علت استفاده از سبزفرش های مقاوم به شوری یکی از راه حل های ایجاد فضای سبز در این مناطق است. هدف از این پژوهش بررسی تغییرات فیزیومورفولوژیک سبزفرش های گرمسیری چایر، کی کویو و پاسپالوم در شرایط تنش شوری می باشد. این پژوهش در قالب طرح بلوک های خرد شده با 5 تیمار شوری (0، 5، 10، 15 و 20 دسی زیمنس بر متر) و 5 تکرار در گلخانه پژوهشی بخش علوم باغبانی انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری sas واکاوی و میانگین ها با استفاده از آزمون lsd در سطح 5% مقایسه شدند. نتایج نشان می دهد که با افزایش شوری هر سه گونه از شوری 10 دسی زیمنس بر متر کاهش کیفیت ظاهری را نشان دادند. همچنین افزایش در سطوح شوری سبب کاهش شاخص های ارتفاع شاخساره، وزن تر و خشک شاخساره، وزن تر و خشک ریشه، سطح برگ، کلروفیل کل، میزان نشاسته و کیفیت ظاهری شد. اما شاخص های پرولین، میزان قند، آنزیم سوپراکسید دیسموتاز و آسکوربیت پراکسیداز با افزایش شوری تا ec10 دسی زیمنس بر متر روند افزایشی را طی کردند. با توجه به نتایج به دست آمده سبزفرش پاسپالوم نسبت به سبزفرش چایر و کی کویو مقاومت بیشتری در برابر شوری نشان می دهد. بنابراین استفاده از سبزفرش پاسپالوم در مناطق دارای آب شور با ec20 دسی زیمنس بر مترتوصیه می شود.