چکیده هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه عملکرد شناختی و سبک دلبستگی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال و افراد بهنجار بود. طرح این پژوهش از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی افرادی که به مراکز درمانی دولتی و خصوصی خدمات روانپزشکی شهرستان سمنان مراجعه کرده بودند، در بر می گرفت. از میان مراجعان مراکز درمانی دولتی و خصوصی خدمات روانپزشکی که پرونده روانپزشکی به عنوان افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال معرفی شدند، با استفاده از مصاحبه بالینی ساختاریافته 30 نفر در گروه اختلال شخصیت اسکیزوتایپال و 30 نفر در گروه اختلال شخصیت اسکیزوتایپال (بدون سابقه مصرف دارو) به صورت در دسترس انتخاب شدند. سپس پرسشنامه دلبستگی بزرگسالی و 2 خرده مقیاس گنجینه لغات و فراخنای ارقام آزمون هوش وکسلر بزرگسالان و آزمون حافظه وکسلر روی آنها اجرا شد. 30 نفر افراد گروه گواه نیز از بین همراهان بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرستان سمنان و بر اساس معیارهای ورود شرکت کنندگان به پژوهش انتخاب شدند. ضمن همتا کردن این دو گروه از نظر سن، تحصیلات، وضعیت تاهل، پرسشنامه دلبستگی بزرگسالی و 2 خرده مقیاس هوش وکسلر بزرگسالان و آزمون حافظه وکسلر از گروه گواه نیز به عمل آمد. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال عملکرد شناختی ضعیف تری نسبت به افراد بهنجار داشتند. میانگین نمرات عملکرد شناختی در گروه بهنجار در مقایسه با گروه افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال(با و بدون مصرف دارو) بالاتر بود. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که بین سبکهای دلبستگی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال و افراد بهنجار تفاوت معنی دار وجود دارد. بدین صورت که میانگین نمرات سبک دلبستگی اجتنابی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال بیشتر از افراد بهنجار بود و سبک دلبستگی ایمن در افراد بهنجار بیشترین میانگین را به خود اختصاص داده بود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت افراد دلبسته نا ایمن جهت تجربه ویژگیهای اسکیزوتایپی و ابتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال آسیب پذیرتر هستند.