تحقیق حاضر، توانایی عصاره ی گشنیز و دی-پنیسیلامین به صورت مجزا و ترکیبی در دفع کادمیم از سیستم های بیولوژیکی را مورد ارزیابی قرار می دهد. کادمیم در دو دوز mg/kg b.d.w. 20 (دوز پایین) و mg/kg b.d.w. 40 (دوز بالا)، به صورت محلول در آب آشامیدنی به موش ها داده شد. پس از ورود کادمیم به بدن موش های آزمایشگاهی، ناهنجاری های کلینیکی در آنها ظاهر گردید. وزن حیوانات به شکل معنی داری کاهش یافت و کدر شدن رنگ چشم ها، زرد شدن موها و ضعف و سستی نیز مشاهده شد. پس از سپری شدن 60 روز از ورود کادمیم به بدن موش های آزمایشگاهی به گروه های پیش از کیلیت درمانی، بدون کیلیت درمانی، کیلیت درمانی مجزا با عصاره ی گشنیز و دی-پنیسیلامین و همچنین کیلیت درمانی ترکیبی دسته بندی شدند. موش های آزمایشگاهی گروه پیش از کیلیت درمانی، با اتر بیهوش و جراحی شدند، سپس نمونه های خون، کلیه و کبد آنها جدا گردید. کیلیتورها از طریق گاواژ و به مدت 15 روز به موش های گروه های کیلیت درمانی مجزا و ترکیبی داده شدند و گروه بدون کیلیت درمانی در این مدت فقط با آب و غذا تغذیه شدند. پس از کیلیت درمانی، موش های آزمایشگاهی توسط اتر بیهوش و به منظور خون گیری از شریان های شکمی جراحی شدند و نمونه هایی از کلیه ها و کبد جمع آوری، توزین و جهت اندازه گیری مقدار کادمیم موجود در آنها آماده گردیدند. غلظت های کادمیم و آهن موجود درسرم خون، کلیه و کبد به وسیله ی اسپکتروسکوپی جذب اتمی شعله اندازه گیری شدند. پس از کیلیت درمانی، غلظت کادمیم در بافت ها و سرم به میزان قابل توجهی کاهش یافته و غلظت آهن افزایش یافته بود. تفاوت معنی-داری در نتایج حاصل از کیلیت درمانی با عصاره ی گشنیز، دی-پنیسیلامین و درمان ترکیبی مشاهده نشد. بنابراین، عصاره ی گشنیز می تواند جایگزین مناسبی برای دی-پنیسیلامین باشد.