بی تردید رسائل یک سبک نوشتاری- ارتباطی هستند که در گستره فرهنگ و ادبیات ملت ها جایگاه ویژه ای دارند. این آثار علاوه بر جنبه های اجتماعی و تاریخی که می توان برای آن ها متصور شد از جنبه های ادبی و زبان شناسی عصر خود برخوردارند. عصر اموی، عصر شکوفایی ترسل در ادب عربی است. نامه های امام حسن(ع) و امام حسین(ع) آمیخته ای از صنایع بلاغی، تصویرپردازی ها و بینامتنیت های قرآنی می باشند. امام حسن(ع) 14 نامه دارد که از بین آن ها، 1 نامه در زمان حیات امام علی(ع) و 6 نامه بعد از شهادت پدر تا صلح و 5 نامه بعد از صلح تا شهادتش نگاشته شده است. امام حسین(ع) 18 نامه دارد که از بین آن ها، 6 نامه در زمان حیات امام حسن(ع) و معاویه، و 12 نامه در زمان یزید نگاشته شده است. این جستار بر آن است نامه های امامین(ع)را بعد از ذکر و ترجمه، از لحاظ ساختار بلاغی و بسامدهای سبکی و زبانی مورد تحلیل قرار بدهد.