در آزمایش اول اثر افزودن (1 میکرولیتر به ازای هر میلی لیتر محیط کشت) اسانس طبیعی 20 گونه گیاهی بر هضم شکمبه ای و الگوی تخمیر جیرهای با نسبت های مختلف علف خشک یونجه به کنسانتره (یونجه: کنسانتره؛ 20:80؛ 50:50 و 80:20) در شرایط برون تنی ارزیابی شد. همه اسانس های ناپدید شدن ماده خشک و پروتئین خام ( به جزء ء اسانس، رزماری، فلفل سیاه و شوید در جیره حاوی 80 درصد یونجه؛ اسانس جوز هندی در جیره حاوی 20 درصد یونجه و اسانس شوید در جیره حاوی 50 درصد علوفه )، کل گاز تولیدی (به جزء اسانس رزماری، شوید، میخک، رازیانه، پوست پسته و فلفل سیاه در جیره حاوی 80 درصد یونجه؛ اسانس فلفل سیاه، میخک و گل پر در جیره حاوی 20 درصد یونجه و اسانس شوید در جیره حاوی 50 درصد یونجه) و غلظت نیترژن آمونیاکی محیط کشت (به جزء اسانس گشنیز، جوز هندی، نعناع فلفلی، رازیانه و گلپر در جیره حاوی 80 درصد یونجه؛ اسانس گشنیز و پوست پسته در جیره حاوی 20 درصد یونجه و اسانس گشنیز، پوست پسته و تفاله لیمو و روغن سیر در جیره حاوی 50 درصد یونجه) را نسبت به تیمار کنترل کاهش داند (05/0p<). در آزمایش دوم اثر افزودن مقادیر مختلف اسانس آویشن، دارچین، گشنیز، پونه کوهی، زیره سیاه، زیره سبز و پوست پسته (35، 70، 140 و 280میکرولیتر در هر لیتر) بر خصوصیات تخمیر دو جیره حاوی 50 و 20 درصد علوفه در شرایط برون تنی مورد مطالعه قرار گرفت. در جیره حاوی 20 درصد علوفه اسانس دارچین و آویشن در تمام مقادیر به کار رفته کل گاز تولیدی و تولید گاز متان را نسبت به تیمار کنترل کاهش دادند (05/0p<). در جیره حاوی 50 درصد علوفه همه اسانس ها (به جزء اسانس زیره سیاه، زیره سبز و پوست پسته) تولید گاز متان (میلی لیتر در 24 ساعت) را نسبت به تیمار کنترل کاهش دادند (05/0p<). اسانس های مورد مطالعه ناپدید شدن ماده خشک (به جزء غلظت 280 میکرولیتر در لیتر در اسانس زیره سیاه، دارچین و آویشن در جیره حاوی 20 درصد علوفه و غلظت 280 میکرولیتر در لیتر در اسانس دارچین پوست پسته و آویشن درجیر حاوی 50 درصد یونجه)، پروتئین خام (به جزء مقدار 280 میکرولیتر در لیتر در اسانس پونه کوهی، دارچین و آویشن و مقادیر 280 و 140 میکرولیتر در لیتر در اسانس پوست پسته در جیره حاوی 20 درصد علوفه) را تحت تأثیر قرار ندادند. در آزمایش سوم و چهارم اثر افزودن اسانس آویشن (3/1 میلی لیتر به ازای هر رأس در هر روز) به جیره روزانه بره های نر پروار که به ترتیب با جیره پایه حاوی 20 و 50 درصد یونجه تغذیه شده بودند بر قابلیت هضم ظاهری، پارامترهای خونی، تغییرات جمعیت میکروبی و چسبیدن میکرواورگانیسم ها بر سطح ذرات خوراک کشت داده شده در شکمبه بررسی شد. در جیره حاوی 20 درصد علوفه قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، کمینه و پیشینه ph مایع شکمبه و تعداد گلبوهای سفید و هموگلوبین سرم خون تحت تأثیر افزودن اسانس آویشن قرار نگرفت. اما تعداد گلبولهای قرمز و غلظت آنزیم کبدی آسپارتات آمینو ترانسفراز سرم خون کاهش یافت(05/0p<). اسانس آویشن فراوانی نسبی متانوباکترها، پروتوزواها و رومینوکوکوس فلاووفاسینس مایع شکمبه را نسبت به تیمار کنترل کاهش داد(05/0p<). همچنین فراوانی نسبی باکتریهای استرپتوکوکوس بویس و پروتلا بریانتی چسبیده به سطح دانه ذرت و باکتریهای رومینوکوکوس آلبوس و رومینوکوکوس فلاووفاسینس چسبیده به سطح علف خشک یونجه را نسبت به تیمار کنترل افزایش یافت (05/0p<). در آزمایش چهارم افزودن اسانس آویشن قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده خنثی را نسبت به تیمار کنترل افزایش داد (05/0p<). در این آزمایش اسانس آویشن فراوانی نسبی متانوباکترها، پروتوزواها و رومینوکوکوس فلاوفاسینس مایع شکمبه را نسبت به تیمار کنترل کاهش داد اما فراوانی نسبی رومینوکوکوس آلبوس افزایش یافت(05/0p<). همچنین فراوانی نسبی کل باکتریهای چسبیده به سطح دانه ذرت و علف خشک یونجه و استرپتوکوکوس بویس چسبیده به سطح دانه جو، پروتلا بریانتی چسبیده به سطح دانه ذرت و رومینوکوکوس فلاوفاسینس چسبیده به سطح علف خشک یونجه کشت داده شده در شکمبه به مدت 6 ساعت را افزایش داد (05/0p<).

این آزمایش برای بررسی اثر برشته کردن و اکسترود کردن دانه سویا بر ترکیب شیمیایی، بخش های مختلف نیتروژن و تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای پروتئین خام انجام شد. بخش های مختلف نیتروژن توسط روش های شیمیایی اندازه گیری شد. تجزیه-پذیری شکمبه ای پروتئین خام و قابلیت هضم روده ای rup توسط روش سه مرحله ای آنزیمی به روش in vitro اندازه گیری شد. برشته کردن و اکسترود کردن دانه ها در دمای 145 درجه سانتی گراد انجام شد. ماده خشک، خاکستر و ماده آلی توسط فرآوری حرارتی تحت تاثیر قرار نگرفت (05/0<p). اکسترود کردن پروتئین خام و عصاره اتری دانه سویا را کاهش داد (05/0>p). برشته کردن و اکسترود کردن الیاف غیرقابل حل در شوینده خنثی و الیاف غیر قابل حل در شوینده اسیدی دانه سویا را کاهش داد (05/0>p). برشته کردن بخش های a و b1 نیتروژن و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش، اما بخش های b2، b3 و c را افزایش داد (05/0>p). کمترین تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام و قابلیت هضم روده ای rup در دانه سویای برشته مشاهده شد (05/0>p). در روش کیسه-های نایلونی، کمترین مقدار بخش سریع تجزیه (a) و بیشترین مقدار بخش کند تجزیه (b) پروتئین خام در دانه سویای اکسترود شده مشاهده شد (05/0>p). کمترین میزان تجزیه پذیری بخش b (c) در دانه سویای برشته مشاهده شد (05/0>p). نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور معنی داری بخش های نیتروژن را تغییر و تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین سویا در مقایسه با سویای خام را کاهش داد. اما اکسترود کردن به دلیل کاهش بخش c و افزایش قابلیت هضم روده ای rup از برشته کردن بهتر بود.

هدف از این مطالعه بررسی اثر افزودن مخلوط¬های مختلف از اسانس¬های آویشن، دارچین و میخک بر پارامترهای تخمیر شکمبه¬ای در شرایط برون تنی بود. در آزمایش اول اثر افزودن 250 پی پی ام از چهار مخلوط مختلف اسانسی آویشن، دارچین و میخک [t50(50% آویشن، 30% دارچین و 20% میخک)، t30 (30% آویشن، 50% دارچین و 20% میخک)، t40 (40% آویشن، 40% دارچین و 20% میخک) و t33 (3/33% آویشن، 3/33% دارچین و 3/33% میخک)] با استفاده از کشت میکروبی 24 ساعته در جیره حاوی 50:50 و 20:80، کنسانتره: علوفه بررسی گردید. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که نسبت به تیمار شاهد اضافه کردن مخلوط¬های اسانسی اثری بر حجم گاز تولیدی (به¬جز t50، در جیره حاوی 50% کنسانتره)، غلظت نیتروژن آمونیاکی، بازدهی تخمیر (بجز t30 و t40 در جیره حاوی 80% کنسانتره) و ناپدید شدن ماده خشک، پروتئین خام (به¬جز t50، t40 و t33 در جیره حاوی 50% کنسانتره)، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و تولید گاز متان نداشتند. نسبت به تیمار شاهد در جیره حاوی 50% کنسانتره افزودن مخلوط اسانسی t50 سبب افزایش در غلظت کل اسیدهای چرب فرار شد (05/0p<). در آزمایش دوم اثر سطوح 80، 160، 320 و 640 پی پی ام از مخلوط¬های اسانسی t50 و t33 بر پارامترهای تخمیر شکمبه¬ای جیره حاوی 50:50 و 20:80، کنسانتره: علوفه با استفاده از کشت میکروبی 24 ساعته بررسی شد. نتایج نشان داد که نسبت به تیمار شاهد افزودن مخلوط اسانسی t50 در جیره حاوی 50:50 کنسانتره: علوفه، باعث افزایش در حجم گاز تولیدی و سطوح 80 و 320 پی پی ام باعث کاهش در میزان بازدهی تخمیر شد (05/0p<). همچنین در مقایسه با تیمار شاهد سطح 320 پی پی ام باعث کاهش در میزان ناپدید شدن ماده خشک، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی شد (05/0p<). سطوح مختلف مخلوط اسانسی t33 در جیره حاوی50:50 کنسانتره: علوفه، باعث افزایش در حجم گاز تولیدی (بجز سطح 640 پی پی ام) و کاهش در میزان بازدهی تخمیر، ناپدید شدن ماده خشک (به¬جز سطح 160 پی پی ام) ، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی (در سطح 320 پی پی ام) در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0p<). افزودن مخلوط اسانسی t50 در جیره حاوی 80% کنسانتره باعث کاهش در بازدهی تخمیر (به-جز سطح 320 پی پی ام) و افزایش در گاز تولیدی، غلظت نیتروژن آمونیاکی (در سطح 80 پی پی ام) و ناپدید شدن پروتئین خام (در سطح 320 پی پی ام) شد (05/0p<). ناپدید شدن الیاف نامحلول در شوینده خنثی و ماده خشک (به جز سطح 80 پی پی ام) در جیره حاوی 80% کنسانتره تحت تأثیر افزودن مخلوط اسانسی t50 قرار نگرفت. افزودن مخلوط اسانسی t33 در جیره حاوی 80% کنسانتره باعث افزایش در ناپدید شدن ماده خشک، پروتئین خام و تولید گاز (به¬جز سطح 80 و 160 پی پی ام) شد (05/0p<). در آزمایش سوم اثرات افزودن 3 دز (0، 250 و 500 پی پی ام) از مخلوط اسانسی t50 بر پارامترهای تخمیر شکمبه¬ای جیره حاوی 50:50 کنسانتره: علوفه در سیستم کشت متداوم دوطرفه بررسی شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که سطح 500 پی پی ام از مخلوط اسانسی t50 نسبت به تیمار شاهد باعث کاهش در میزان ناپدید شدن ماده خشک (و در سطح 250 پی پی ام)، پروتئین خام و ماده آلی شد (05/0p<). غلظت نیتروژن آمونیاکی، نیتروژن پپتیدهای بلند زنجیر و نیتروژن اسید آمینه¬ای بعلاوه پپتیدهای کوتاه زنجیر تحت تأثیر افزودن مخلوط اسانسی t50 قرار نگرفت. بطور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مخلوط اسانسی t50 دارای اثرات بهتری بر پارامترهای تخمیر شکمبه¬ای بود اما میزان تأثیر مخلوط¬های اسانسی تحت تأثیر دز استفاده و جیره پایه قرار می¬گیرد.