هدف از پژوهش حاضر مقایسه برخی از ویژگی های جسمانی، فیزیولوژیکی و مهارتی کاراته کاران با سطوح مختلف اجرا بود. به این منظور 30 کاتاکار دختر را در سه سطح (کشوری، استانی و مبتدی) مورد ارزیابی قرار دادیم. از ویژگی های پیکری شاخص توده بدنی، درصد چربی بدن، طول دست، طول پا، وزن، قد ایستاده و نشسته و از ویژگی های فیزیولوژیکی توان هوازی (آزمون شاتل ران)، توان بی هوازی با اسیدلاکتیک (آزمون رست)، توان انفجاری بالاتنه (آزمون پرتاب توپ مدیسن بال)، توان انفجاری پایین تنه (آزمون سارجنت)، قدرت بیشینه بالاتنه (آزمون پرس سینه)، قدرت بیشینه پایین تنه (آزمون پرس پا)، استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه (آزمون حداکثر تکرار 60 درصد 1rm)، استقامت عضلات شکم (آزمون دراز و نشست)، تعادل ایستا (آزمون استورک)، تعادل پویا (آزمون وای)، انعطاف پذیری (sideward leg splits test)، چابکی (آزمون شش ضلعی)، سرعت عمومی بدن (آزمون 10 متر سرعت) و از ویژگی های مهارتی سرعت ضربه پا (آزمون سرعت ضربه پا)، سرعت اجرای مهارت به صورت ترکیبی (آزمون ترکیبی کاراته) اندازه گیری شد. یافته های پژوهش نشان داد که کاتاکاران گروه نخبه در تمامی شاخص های فیزیولوژیکی، به جز توان هوازی نسبت به دو گروه دیگر دارای برتری بودند. از ویژگی های پیکری در بین سه گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد، همچنین در دو آزمون مهارتی گروه نخبه نسبت به دو گروه دیگر به طور معناداری اجرای بهتری داشتند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که مربیان رشته ورزشی کاراته می توانند با تقویت این شاخص ها و با استفاده از آزمون های مهارتی ورزشکاران خود را سریعتر به اوج عملکرد ورزشی برسانند.