یکی از مهم ترین مسایلی که جوامع با آن روبرو هستند موفقیت ازدواج یا به عبارتی کیفیت زندگی زناشویی است؛ جامعه ای که در آن خانواده ها از کیفیت زناشویی برخوردار باشند افرادش آرامش خواهند داشت، رشد فکری پیدا می کنند و از لحاظ روحی و جسمی سالم تر هستند. هدف تحقیق حاضر بررسی عوامل مرتبط بر کیفیت زندگی زناشویی می باشد. این پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه ی آماری، افراد متاهل زیر 50 ساله ی شهرکرد می باشد، حجم نمونه شامل 265 زن و مرد است که از طریق روش نمونه گیری دومرحله ای انتخاب شدند؛ به این شکل که در مرحله ی اول از روش نمونه گیری خوشه ای و در مرحله ی دوم از روش نمونه گیری سیستماتیک استفاده گردید. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه ی تجدید نظر شده سازگاری زوجی (rdas)، پرسشنامه ی تفکیک خود (dsi-2) و پرسشنامه ی محقق ساخته است که اعتبار پرسشنامه ها از طریق اعتبار محتوا و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد: بین متغیرهای دینداری، آموزش همسرداری، سبک ازدواج مدرن، خودتفکیکی، میزان استفاده از رسانه های جمعی، میزان تحصیلات، رضایت والدین از ازدواج فرزندان و همسان همسری سنی با کیفیت زناشویی همبستگی معنادار و مستقیم وجود دارد. همچنین بین متغیرهای میزان درآمد خانواده و سن مردان با کیفیت زناشویی همبستگی معنادار و معکوس دیده شد و در کیفیت زناشویی افراد با توجه به نوع شغل مردان تفاوت معنادار وجود داشت. اما بین جنسیت، اشتغال زنان، سن زنان، سن ازدواج زنان و مردان، مدت زمان ازدواج و همسان همسری تحصیلی با کیفیت زندگی زناشویی رابطه ی معنادار یافت نشد. به علاوه نتایج رگرسیون نشان داد، میزان رضایت والدین از ازدواج فرزندان، دینداری، تحصیلات مردان، سبک ازدواج و سن مردان 1/36 درصد از تغییرات کیفیت زناشویی را تبیین می کند.