بهبود کیفیت محصولات تولیدی و فرایند تولید و حاصل از الیاف بازیافتی، نیاز به بهره گیری از افزودنی های مختلف به ویژه افزودنی های طبیعی را در عرصه پایانه تر کاغذسازی افزایش داده است. در این تحقیق عملکرد پلیمر طبیعی کایتوزان و نانوکایتوزان به صورت سیستمهای تک جزئی و حاوی نانوذره مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد کایتوزان و نانوکایتوزان در سیستم تک جزئی به عنوان افزودنی مقاومت خشک توانستند باعث افزایش معنی دار شاخص مقاومت به کشش، شاخص مقاومت به ترکیدن و شاخص مقاومت به پاره شدن نسبت به نمونه شاهدگردند. همچنین این دو افزودنی هر دو به صورت مشابهی به ترتیب افزایش 19 درصدی در آبگیری و و 5 درصدی ماندگاری را نسبت به نمونه شاهد ایجاد نمودند. در این تحقیق نتایج بهینه مقاومتی، آبگیری و ماندگاری کل مربوط به تیمار متشکل از کایتوزان و نانوذره بنتونیت به عنوان یک سیستم حاوی نانوذره بود، به طوری که باعث افزایش 8/34 درصدی شاخص مقاومت به کشش، 84/54 درصدی شاخص مقاومت به ترکیدن، 9/43 درصدی شاخص مقاومت به پاره شدن، 5/23 درصدی آبگیری و 11 درصدی ماندگاری گردید. به طورکلی در یک مقایسه اجمالی بین نانوکایتوزان و کایتوزان در سیستمهای تک جزئی و نانوذره به نظر می رسد که نانوکایتوزان نتوانسته است انتظارات را برآورده نماید. هرچند در سیستم تک جزئی عملکرد نانوکایتوزان مشابه کایتوزان بوده است اما با توجه به اینکه جنبه ای فنی و عملکرد نامناسب آن در سیستم نانوذره می توان نتیجه گرفت که نانوکایتوزان تولید شده به روش شیمیایی و افزودنی مناسبی جهت استفاده در پایانه تر کاغذسازی نمی باشد.