بحث نابرابری توسعه در میان شهرها از موضوعاتی است که اخیراً در فرهنگ برنامه ریزی مطرح شده است و هنوز در کشور ما جایگاه چندان مشخصی ندارد. نابرابری های توسعه ای که به دلایل متعددی نظیر دلایل تاریخی، طبیعی ، دموگرافیکی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی و... ایجاد میشوند ، رشد ناهمگون و نامتعادل میان نواحی را سبب می شوند. یکی از اهداف برنامه ریزان شهری، رسیدن به توسعه پایدار شهری و محله ای می باشد. بدین صورت که با ایجاد پایداری در محلات به عنوان کوچکترین اندام شهری می توان به پایداری در شهرها رسید. هدف از این پژوهش بررسی میزان پایداری محلات منطقه 10 شهرداری تهران با استفاده از روش تلفیقی فازی و سیستم اطلاعات جغرافیایی می باشد. بدین منظور از 86 شاخص مختلف در هفت بعد کالبدی، اجتماعی ـ فرهنگی، اقتصادی، خدماتی، زیست محیطی، بهداشتی ـ درمانی و حکمرانی شهری استفاده شده است. در ابتدا شاخص ها به شیو? لای? اطلاعاتی، وارد سیستم اطلاعات جغرافیایی شد، سپس با استفاده از تابع عضویت متناسب با وضعیت هر شاخص، عملیات فازی سازی انجام گردید. پس از آن با تلفیق شاخص های هر بعد مقدار گامای معادل پایداری در هر بعد بدست آمد. مقادیر گامای بدست آمده در هر محله عددی بین صفر و یک بوده که بسته به مقدار آن میزان پایداری هر محله در محدوده ای تعریف شده است. در این پژوهش محدود? صفر تا 1/0 برای مقادیر گاما نشان دهند? میزان پایداری خیلی ضعیف، 1/0 تا4/0 پایداری ضعیف، 4/0 تا 5/0 پایدار متوسط متمایل به ضعیف، 5/0 تا 6/0 پایداری متوسط و 6/0 تا 1 پایداری قوی تعریف شده است. در ادامه برای مشخص شدن میزان پایداری کلی محله ها لایه های گامای ابعاد با استفاده از عملگر فازی با هم تلفیق شده و مقدار گامای معادل پایداری کلی محلات تعیین گردید. که محدود? پایداری کلی نیز به صورت پایداری در ابعاد تعریف گشته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که وضعیت پایداری محله های منطقه 10 شهرداری تهران در سطوح متوسط، متوسط رو به ضعیف و ضعیفی قرار دارند. از جهت پایداری محله سلسبیل شمالی با مقدار گامای 5393/0 در وضعیتی متوسط واقع شده است که بهترین وضعیت را در بین محلات دارد و بدترین وضعیت از جهت پایداری برای محله هاشمی با مقدار گامای 3082/0 می باشد.