عدم رعایت اصول صحیح خاک ورزی و بهره برداری مستمر در اراضی کشاورزی، به اتلاف ماده ی آلی و تخریب ساختمان خاک و در نتیجه به کاهش بازده خاک منتهی می گردد. ادامه ی روند تخریب خاک در زمین های کشاورزی باعث می گردد، که این اراضی به صورت لم یزرع و بایر رها گردند. حتی در برخی از موارد شدت تخریب اراضی در حدی پیش می رود، که دیگر زمین توانایی احیا را از دست داده و به سمت بیابانی شدن سوق پیدا نماید. به طوری که به عنوان منابع خاکی مستعد به فرسایش و تولید رسوب تلقی می شوند. روش های نوین و صحیح خاکورزی به منظور استفاده بهینه از خاک به عنوان مهم ترین تامین کننده-ی منابع غذایی می تواند بهره وری لازم از تولیدات زراعی را افزایش دهد. از این رو، مطالعه حاضر به منظور انتخاب شیوه صحیح خاک ورزی در راستای افزایش عملکرد و بهبود خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک صورت گرفته است. منطقه مورد مطالعه بخشی از اراضی زراعی شهرستان چناران واقع در شمال استان خراسان رضوی می باشد. طی سالیان متمادی انواع مختلف سیستمهای خاکورزی در منطقه در حال اجرا می باشند. این مطالعه با سه تیمار خاکورزی مرسوم، کم خاک ورزی و بی خاک ورزی و در سه تکرار در قالب طرح آشیانه ای بر روی اراضی زراعی با بافت سیلتی لومی به مرحله اجرا در آمد. خصوصیات فیزیکی مورد نظر در این تحقیق شامل بافت، وزن مخصوص ظاهری، درصد رطوبت وزنی و درصد رطوبت اشباع خاک می باشد. در این مطالعه اجرای سیستم بی خاک ورزی در مقایسه با خاکورزی مرسوم به افزایش وزن مخصوص ظاهری و کاهش تخلخل خاک منجر شده است. همچنین کاهش درصد رطوبت وزنی و درصد رطوبت اشباع خاک نیز به کاهش به هم خوردگی خاک توسط عملیات خاک ورزی نسبت داده شده است. خصوصیات شیمیایی مورد مطالعه عبارتند از ph، ماده آلی، کربن آلی، هدایت الکتریکی، ازت خاک. اجرای سیستم بی خاکورزی باعث کاهش phو افزایش هدایت الکتریکی خاک گردید. بیش ترین میزان ماده آلی خاک و کربن آلی و ترسیب کربن و ازت در سیستم بی خاک ورزی مشاهده گردید. عملکرد و اجزای عملکرد محصول مانند وزن هزار دانه، ارتفاع بوته، تعداد پنجه در هر گیاه، عملکرد اقتصادی (عملکرد دانه)، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، تعداد سنبله در هر گیاه، تعداد سنبلچه در هر سنبله و شاخص برداشت محصول نیز در پایان مرحله رشد (زمان برداشت محصول) اندازه گیری شد. سیستم خاک ورزی مرسوم دارای بیشترین ارتفاع بوته، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه در هر سنبله، طول سنبله، تعداد سنبله در هر مترمربع، وزن هزاردانه، عملکرد بیولوزیکی، عملکرد دانه و شاخص برداشت بود.

در این پایان نامه، ابتدا ویژگی های نوری ساختار¬های پلاسمونی ساده، شامل مونومر، دایمر و ترایمر، با استفاده از روش تحلیلی cda و نرم افزار cst مبتنی بر روش عددی fit بررسی شده و سپس این تقریب به ساختارهای حلقوی تعمیم داده می شود. طیف¬های استهلاک نوری این ساختارها برای فواصل بین ذره ای مختلف با استفاده از روش cda بررسی و مشاهده شده است که کاهش فاصله¬ی بین ذره ای، باعث هیبریداسیون پلاسمون ها و ایجاد مدهای مجزا می¬شود. مقایسه این نتایج با شبیه سازی نیز، دقت cda را به خوبی نشان می دهد. همچنین برای همه ی ساختارهای مطالعه شده، با دقت خوبی می توان ویژگی های میدان نزدیک، شامل مدهای پلاسمونی و جهت گیری دوقطبی ها در این مدها را تعیین کرد که کاملاً با نتایج شبیه سازی مطابقت دارند. علاوه بر این نشان داده شده است که می توان مدهای پلاسمونی ساختارهای حلقوی را با استفاده از مدهای ساختارهای پایه ی دایمر و ترایمر پیش بینی کرد. برای ساختار حلقوی متشکل از 4 نانودیسک با شکستن تقارن، مینیمم فانو در طیف استهلاک آن مشاهده شده است. همچنین اثر قراردادن یک نانودیسک در مرکز حلقه ی هگزامر بررسی و ایجاد تداخل فانو با هر دو روش تئوری و شبیه سازی، با استفاده از ویژگی های میدان دور و نزدیک، نشان داده شده است. علاوه بر این مشاهده شده که حذف فاصله ی بین نانودیسک ها در هگزامر، منجر به طیف استهلاک نوری و توزیع باری مشابه یک حلقه ی پلاسمونی می شود. به طور کلی، هنگامی که فاصله ی بین ذرات زیاد باشد، نتایج حاصل از روش cda با نتایج شبیه سازی به خوبی مطابقت دارد اما به دلیل تقریبی بودن آن، هنگامی که ابعاد ذره بزرگ یا فاصله ی بین آن ها خیلی کم باشد، به علت تحریک و تزویج بین مدهای مرتبه بالا، تفاوت قابل توجهی بین نتایج به دست آمده از cda و روش های عددی وجود دارد.