هدف اصلی این تحقیق ترکیب تمرین هوازی فزاینده و عصاره سرخ ولیک بر vegf و آنژیوپویتین 1 و 2 پلاسمایی و بافت قلب موشهای نر ویستار است. جامعه آماری شامل30 سر موش صحرایی نر چهار تاشش هفته ای نژاد ویستار بود. آزمودنی ها به طور تصادفی به 4 گروه سالین کنترل (6 سر )، سالین تمرین ( 8سر)، سرخ ولیک کنترل (8سر)، سرخ ولیک تمرین (8سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به اجرای هشت هفته (5 روز در هفته) تمرین استقامتی شدید پرداختند و گروه های کنترل نیز به مدت هشت هفته در قفس نگهداری شدند و در هیچ تمرینی شرکت داده نشدند. مقدار 1 میلی لیتر عصاره آبی سرخ ولیک به ازای هر 100 گرم وزن موش به صورت دهانی بلافاصله پس از تمرین، 5 روز در هفته و به مدت 6 هفته از پایان هفته دوم به گروه های کنترل – سرخ ولیک و تمرین -سرخ ولیک خورانده شد و گروه های سالین ( سرم فیزیولوژی) نیز همانند دو گره دیگر مصرف کردند. تمام گروه ها با شرایط کاملاً مشابه و در شرایط پایه (72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) کشته شدند. نمونه های خونی از طریق خون گیری مستقیم از ورید اجوف تحتانی و بافت قلب نیز بلافاصله پس از جداسازی وارد تیوب های مخصوص گردیده و به نیتروژن مایع منتقل و سپس در یخچال 80- تا زمان اندازه گیری نگهداری شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه طرح(2*2) برای تعیین اثرات تمرین، عصاره و اثرات تعاملی و برای تفاوت های درون گروهی از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد ترکیب تمرین هوازی و عصاره سرخ ولیک برvegf، آنژیوپویتین 1 و نسبت آنژیوپویتین 2/1 پلاسما و بافت قلب در رت های نر ویستار اثر معنی داری نداشت. اما بر غلظت آنژیوپویتین 2 پلاسما و بافت قلب اثر معنی داری داشت. با توجه به نتایج بسته آمده نتیجه گیری می شود ترکیب تمرین هوازی فزاینده و عصاره سرخ ولیک اثرات آنژیوژنزی بر بافت قلب نداشته و از طرفی مصرف عصاره به تنهایی موجب آنژیوژنز بافت قلب شد.