از آنجا که تسهیم دانش به عنوان ابزاری جهت نیل به بهبود ساختار نیروی انسانی در راستای بهینه سازی آن معرفی شده است و خروج نیروی انسانی از سازمان ممکن است همراه با خروج دانش و تفکر افرادی که سازمان را به هر دلیل و به هر طریقی ترک مینمایند همراه باشد، لذا این نیاز احساس میشود که مفهوم تسهیم دانش و همکاری بین اعضا، هرچه بیشتر در موسسات آموزش عالی مطرح شود؛ چرا که تمایل این افراد به سمت تسهیم دانش، میتواند مانع خسارت ناشی از خروج افراد و موجب ارتقا و رشد بهرهوری در موسسات آموزش عالی شود. برای دست یابی به این مهم، پژوهش حاضر نیز به بررسی تأثیرگذاری عوامل فردی، سازمانی و فناوری بر تسهیم دانش در میان اعضای هیئت علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل پرداخته است. به همین منظور برای جمع آوری داده ها و اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است و داده ها توسط مدل معالات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی مورد پردازش قرار گرفته اند. نتایج پژوهش نشان داد عوامل فردی، سازمانی و فناوری تاثیر مثبت بر تسهیم دانش دارند که عوامل فردی شامل اعتماد، خودکارآمدی دانش و لذت حاصل از کمک به دیگران بیشترین تاثیر را در تسهیم دانش در بین اعضای هیئت علمی به خود اختصاص داده است و در این میان نقش عوامل سازمانی یعنی سیستم پاداش سازمانی و پشتیبانی مدیریت ارشد کم رنگ به نظر می رسد. در نهایت پیشنهاداتی نیز در جهت بهبود تسهیم دانش ارائه شده است. واژه های کلیدی: عوامل فردی، عوامل سازمانی، عامل فناوری، تسهیم دانش