هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر مصرف کافئین بر تعادل مایعات- الکترولیت ها و vo2max مردان تمرین کرده می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 54 مرد تمرین کرده (سن: 1/31±20/89 سال؛ وزن: 8/43±70/10 کیلوگرم؛ قد: 5/65±174/7 سانتی متر؛ درصد چربی: 3/43±9/24 درصد؛ vo2max: 5/99±52/16 میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه) به صورت نمونه های جورشده از نظر vo2max در سه گروه 18 نفری قرار گرفتند. برای 5 روز آزمودنی ها 3 فنجان قهوه، معادل 258 میلی گرم کافئین در روز مصرف کردند (مرحله ی متعادل سازی). در روزهای ششم و هفتم (مرحله آزمون) آزمودنی های سه گروه صفر، 3 و 8 فنجان قهوه در روز، به ترتیب معادل صفر، 258 و 688 میلی گرم کافئین در روز مصرف کردند. در مدت این هفت روز، آزمودنی ها هیچ ماده ی کافئین دار دیگری مصرف نکردند. در صبح روز ششم و هشتم، وزن بدن آزمودنی ها اندازه گیری، نمونه خون برای اندازه گیری هماتوکریت، هموگلوبین، سدیم و پتاسیم سرم از آنها گرفته شده و vo2max آنها با استفاده از معادله فاکس برآورد شد. اندازه گیری تغییرات شاخص های مایعات بدن، الکترولیت ها و vo2max آزمودنی ها در سه سطح کنترل شده مصرف کافئین، بوسیله آزمون تحلیل واریانس چندگانه (manova) و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری (0/05>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: تغییرات درصد حجم پلاسمایی در سطح مصرف صفر (میلی گرم/ روز) نسبت به سطح مصرف 258 (میلی گرم/ روز) افزایش معنی داری نشان داد. میانگین وزن بدن آزمودنی ها در سطح مصرف صفر (میلی گرم/ روز) نسبت به دو سطح دیگر افزایش معنی داری نشان داد. غلظت سدیم سرم خون در سطح مصرف 258 (میلی گرم/ روز) نسبت به دو سطح دیگر افزایش معنی داری نشان داد. در غلظت پتاسیم سرم خون بین سطوح مختلف مصرف کافئین تفاوت معنی داری مشاهده نشد. vo2max برآورد شده به دو شکل مطلق و نسبی در سطح مصرف 688 (میلی گرم/ روز)، نسبت به دو سطح دیگر کاهش معنی داری نشان داد. نتیجه گیری: مصرف کافئین موجب کاهش مایعات بدن، افزایش غلظت سدیم سرم خون و احتمالا افزایش دفع سدیم و کاهش vo2max برآورد شده، می شود و تأثیری بر غلظت پتاسیم سرم خون ندارد.

چکیده: هدف ازاین مطالعه بررسی تاثیر گیاه خرفه بر نشانه های ظاهری، عملکردی و بیوشیمیایی کوفتگی عضلانی متعاقب یک برنامه تمرین اکسنتریک می باشد. بدین منظور 20 نفر آزمودنی سالم مرد(سن42/0±2/18سال، قد 48/3±45/177 سانتی متر، وزن 89/11±64/72 کیلوگرم و درصد چربی بدنی8/9±02/23) که در یک طرح دوسویه کور بطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (10=n) تقسیم و در این تحقیق شرکت نمودند.گروه تجربی عصاره گیاه خرفه را به میزان1500 میلی گرم در روز و گروه کنترل به همان میزان دارونما را به مدت 72 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از فعالیت دریافت نمودند. کوفتگی عضلانی با استفاده از تمرین پله در پای راست آزمودنی ها ایجاد شد.متغیرهای وابسته شامل میزان درد ادراکی، اندازه محیط ران، نیروی ایزومتریک، دامنه حرکتی و میزان سطوح پلاسمایی آنزیم های کراتین کیناز،لاکتات دی هیدروژناز و هورمون کورتیزول بود که به ترتیب در زمان های قبل، بلافاصله بعد، 24 و48 ساعت بعد از برنامه تمرینی مورد اندازه گیری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه با اندازه گیری مکرر انجام گرفت و نتایج زیر حاصل شد: میزان درد ادراک شده و سطوح کورتیزول سرم در هر دو گروه بعد از اجرای فعالیت افزایش یافت ولی در فاصله زمانی 48 ساعت بعد بین دو گروه معنی دار بود. اندازه محیط ران و میزان آنزیم ldh در فاصله های زمانی 24 و48 ساعت بعد بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت و محدودیت دامنه حرکتی 48 ساعت بعد از فعالیت اکسنتریکی (03/0 p=) در گروه تجربی کاهش یافت. سطوح پلاسمایی آنزیم کراتین کیناز درهر دو گروه نسبت به سطح پایه در سطح بالایی قرار داشت ولی بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود نداشت و کاهش نیرو 48 ساعت بعد از فعالیت در دو گروه مشاهده شد .در مجموع نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که مصرف عصاره گیاه خرفه در جلوگیری از نشانه های منفی کوفتگی عضلانی تاخیری متعاقب تمرینات اکسنتریک می تواند مفید باشد.

چکیده: تغییرات در غلظت هورمون ها تحت تأثیر شدت، مدت و نوع تمرین قرار می گیرند. هدف از تحقیق حاضر تغییرات غلظت کورتیزول پلاسما نسبت به دو نوع تمرین مقاومتی متفاوت می باشد. در این تحقیق 20 مرد ورزشکار (با میانگین سنی 6/1 ± 28/20 سال و وزن :1/6 ± 2/70 کیلوگرم ، قد: 95/6±175سانتی متر) شرکت کردند.آزمودنی ها بعد از پر کردن فرم رضایت نامه، به صورت تصادفی به دو گروه ده نفره تقسیم شدند. تمرینات گروه اول (ترکیبی) در دور اول تمرین، یک حرکت از بالاتنه بعد بلافاصله و بدون استراحت یک حرکت از پایین تنه را با 60 درصد 1rm( یک تکرار بیشینه ) انجام دادند، آزمودنی ها بعد از استراحت یک دقیقه ای حرکت دیگری را با همان شدت و برای گروه عضلانی دیگر طبق روش ذکر شده انجام دادند. بعد از اتمام این دور و استراحت یک دقیقه سی ثانیه دور دوم را با 70 درصد و دور سوم را با 80 درصد 1rm به همان ترتیبی که گفته شد انجام دادند. گروه دوم (غیرترکیبی) تمرین عضلات پایین تنه را بعد از تمرین عضلات بالا تنه انجام دادند. آزمودنی ها برای یک حرکت مشخص با شدت 60 درصد شروع کرده و سپس با استراحت یک دقیقه ای ست دوم را با 70 درصد و ست سوم را با 80 درصد برای همان گروه عضلانی انجام دادند. سپس یک دقیقه سی ثانیه استراحت کرده دور دوم را برای گروه عضلانی دیگری به همان ترتیب ذکر شده انجام دادند. نمونه خون قبل و بلافاصله بعد از تمرین از همه ی آزمودنی ها گرفته شد. غلظت کورتیزول سرم با استفاده از کیت هورمون کورتیزول و با استفاده از دستگاه elisa مورد سنجش قرار گرفت. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون آماریt مستقل و وابسته در سطح معنی داری (05/0?p) استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که غلظت کورتیزول سرم بلافاصله بعد از تمرین در هر دو گروه افزایش معنی داری داشته است(05/0?p). ولی در مقایسه بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود. با توجه به نتایج حاصل از تحقیق می توان گفت که غلظت کورتیزول در اثر تمرینات مقاومتی (ترکیبی و غیرترکیبی) افزایش می یابد، ولی احتمالاً ممکن است غلظت آن تحت تأثیر نوع تمرین مقاومتی قرار نگیرد. پیشنهاد می شود که با دستکاری مدت زمان استراحت بین هر ست و هر دوره همچنین شدت تمرینی می توان پاسخ های متفاوتی را در غلظت کورتیزول در هر دو نوع تمرین مقاومتی مشاهده کرد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر مصرف دوز متوسط کافئین در یک جلسه بر عملکرد استقامتی و قدرتی مردان ورزشکار می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 60 مرد ورزشکار (سن: 39/1±63/19 سال؛ وزن: 63/7±90/68 کیلوگرم؛ قد: 81/5±45/175 سانتی متر؛ درصد چربی: 42/2±01/8 درصد) بصورت تصادفی انتخاب و بر اساس رشته ورزشی خود به دو گروه 30 نفری استقامتی یا قدرتی تقسیم شدند. آزمودنی ها دو تلاش جداگانه بصورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. در تلاش اول آزمودنی ها، آزمون دویدن تا واماندگی را با 80 درصد ضربان قلب ذخیره (گروه استقامتی)، یک تکرار بیشینه (1rm) و همچنین استقامت عضلانی (تعداد تکرار تا خستگی با 60 درصد 1rm) برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا (گروه قدرتی) اجرا کردند. بدنبال یک هفته استراحت آزمودنی ها برای دومین مرحله آزمون به آزمایشگاه بازگشتند و بصورت جور شده از نظر vo2max (گروه استقامتی) و قدرت بیشینه (گروه قدرتی) در دوگروه کافئین یا دارونما قرار گرفتند. در یک طرح یک سویه کور و یک ساعت پس از مصرف کپسول های حاوی 6 میلی گرم کافئین یا دارونما (نشاسته) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، مدت زمان دویدن تا واماندگی، قدرت عضلانی و استقامت عضلانی آزمودنی ها برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا ثبت شد. نتایج تجزیه و تحلیل آماری داده ها با آزمون t مستقل و وابسته و در سطح معنی داری (05/0p?) انجام گرفت. نتایج: در گروه کافئین مدت زمان دویدن و همچنین تعداد تکرار با 60 درصد 1rm برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا نسبت به مرحله پیش آزمون افزایش معنی داری (05/0p?) یافت، در حالی که در گروه دارونما تغییرات معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). تغییرات مدت زمان دویدن، تعداد تکرار پرس سینه و پرس پا آزمودنی ها در گروه کافئین در مقایسه با گروه دارونما از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0p?) اما تغییر معنی داری برای قدرت عضلانی آنها مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق چنین می توان گفت که دوز متوسط کافئین می تواند تأثیرات مثبتی بر عملکرد استقامتی بخصوص در شدت های بیشینه و همچنین بر برخی از پارامترهای قدرتی در شدت های متوسط داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع اختلال های شخصیتی در ورزشکاران مصرف کننده و غیر مصرف کننده استروئیدهای آنابولیک و افراد غیرورزشکار است . جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ورزشکاران بدنساز مصرف کننده و غیرمصرف کننده استروئیدهای آنابولیک و همچنین کلیه افراد غیرورزشکار ساکن در شهر کرمانشاه می باشد . با توجه به اینکه تحقیق حاضر از نوع علی – مقایسه ای می باشد برای هر گروه 25 نفر و در مجموع 75 نفر انتخاب شدند . برای نمونه گیری از ورزشکاران مصرف کننده از شیوه تصادفی و برای انتخاب دو گروه دیگر از روش همتاسازی ( براساس سن،جنس،تأهل،تحصیلات) استفاده شده است . ابزار مورد استفاده شامل یک پرسشنامه محقق ساخته جهت تعیین ویژگیهای جمعیت شناختی و پرسشنامه چندمحوری میلون iii برای سنجش اختلال های شخصیت بوده است. همچنین برای شناسایی افراد مصرف کننده از مصاحبه استفاده شد . روش آماری مورد استفاده در این تحقیق ( manova ) می باشد . یافته ها حاکی از آن است از بین 11 اختلال شخصیتی مورد بررسی ، افراد مصرف کننده نسبت به دو گروه دیگر در اختلال های نمایشی ، خودشیفتگی ، وسواسی ، منفعل پرخاشگر و پارانوئید نمرات بالاتری دریافت نمودند . بنابراین می توان نتیجه گرفت افراد مصرف کننده استروئیدهای آندروژنیک آنابولیک بیشتر از افراد غیرمصرف کننده در معرض ابتلا به اختلال های شخصیتی قرار دارند .

هدف: منابع انسانی جوان یک ثروت ملی برای رسیدن به توسعه پایدار در هر جامعه قلمداد می شود و از آنجا که تحقیقات انجام شده در ایران و سایر کشورها حاکی از وضعیت نابسامان تغذیه ای این گروه سنی می باشد، در این مطالعه رابطه آگاهی تغذیه ای، تن سنجی و آمادگی جسمانی دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی- همبستگی و بر روی 330 نفر از پسران دانش آموز (18-16 سال) مدارس دولتی شهرستان شهریار، که به روش خوشه ای- تصادفی انتخاب شدند، انجام پذیرفت. آگاهی تغذیه ای توسط پرسشنامه و قد، وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی به عنوان شاخص آنتروپومتریک و آزمون های دو 60 متر، دو 545 متر، پرش جفت، بارفیکس، انعطاف پذیری و دو 9×4 برای سنجش آمادگی جسمانی به عمل آمد. داده ها توسط نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دانش تغذیه ای و قد رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت (004/0=p). همچنین بین دانش تغذیه ای آزمودنی ها و وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت(05/0>p). همچنین بین دانش تغذیه ای و انعطاف پذیری آزمودنی ها رابطه مثبت و معنی داری مشاهده شد(016/0=p). بین دانش تغذیه ای آزمودنی ها و دو 60 متر نیز رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت(046/0=p)؛ ولی بین دانش تغذیه ای و پرش جفت پا، 9×4 چابکی و نیز آزمون بارفیکس آزمودنی ها رابطه معنی داری مشاهده نشد(05/0>p). بین شاخص های آنتروپومتریک و شاخص های آمادگی جسمانی آنان، وقتی که آزمون های آمادگی جسمانی، جداگانه مورد بررسی قرار گرفت، ارتباط معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد با این که دانش تغذیه ای تنها عامل مرتبط با رفتارهای تغذیه ای که منجربه دستیابی به جسم سالم از لحاظ ترکیب بدن و آماده از لحاظ کارآیی های حرکتی بشود، نیست،ولی بالا بردن آگاهی های تغذیه ای نوجوانان با تدوین برنامه های آموزشی و تشویق به انجام فعالیت های بدنی، می تواند باعث ارتقاء سطح سلامت تغذیه ای و پیرو آن بهبود شاخص های تن سنجی و بالا بردن سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان برای انجام وظایف محوله بشود.

هدف پژوهش حاضر، برآورد، اندازه گیری و مقایسه نبض اکسیژن در حالت استراحت و فعالیت در دانشجویان پسر فعال بوده است. بدین منظور 23نفر دانشجوی پسر فعال با میانگین سنی 01/2±2/22(سال)، قد6/4±52/175(سانتی متر) و وزن42/5±96/66(کیلوگرم) که بصورت گزینشی انتخاب شده بودند، در این تحقیق شرکت نمودند.. نبض اکسیژن در حالت استراحت با معادلات پیشگو و گازآنالیزور محاسبه شد. به منظور برآورد و اندازه گیری مقادیر حداکثر نبض اکسیژن، آزمودنی های تحقیق: آزمون های ورزشی آزمون نوارگردان بروس ، آزمون دوچرخه(آستراند) ، آزمون پله کویین با دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی و بدون دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی را اجرا کردند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون tهمبسته نبض اکسیژن حالت استراحت برآوردشده از معادلات پیشگو نسبت به نبض اکسیژن حالت استراحت اندازه گیری شده ازگازانالیزور تفاوت معنی داری نشان داد(007/0.?p). حداکثر نبض اکسیژن اندازه گیری شده از آزمون نوارگردان(bruse ) با دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی نسبت به حداکثر نبض اکسیژن برآورد شده از آزمون نوارگردان(bruse( تفاوت معنی داری نشان داد(000/0 ?p ). و حداکثر نبض اکسیژن اندازه گیری شده از آزمون دوچرخه(آستراند) با دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی نسبت به حداکثر نبض اکسیژن اندازه گیری شده از آزمون پله کوئین با دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی تفاوت معناداری نشان نداد(281/0 ?p). تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه نسبتحداکثر نبض اکسیژن برآورد شده از آزمون نوارگردان نسبت به آزمون دوچرخه(آستراند) هر دو بدون گازانالیزورتفاوتمعنیداریندارد(117/0). همچنینحداکثرنبضاکسیژنبرآوردشدهازآزموننوارگردان (بروس) نسبتبهحداکثرنبضاکسیژنبرآوردشدهازآزمونپلهکوئین هر دو بدون گازانالیزورتفاوتتفاوتمعنیداریوجوددارد(000/0). وحداکثرنبضاکسیژنبرآوردشدهازآزموندوچرخه(آستراند) تفاوتمعنیدارینسبتبهحداکثرنبضاکسیژنبرآوردشدهازآزمونپلهکوئین هر دو بدون گازانالیزورتفاوتدارد(000/0).نتیجه گیری: تفاوت درصد خطا های روش های اندازه گیری در مقایسه با آزموننوارگردان (بروس) با گازآنالیزور: آزمون های بروس بدون گازآنالیزور(74/7-)،آزمون آستراند بدون گازآنالیزور(15/4-)، آزمون آستراند با گازآنالیزور(04/16-)،آزمون پله کوئین با گازآنالیزور(20-) و آزمون پله کوئین بدون گازآنالیزور(56/47-). این تحقیق نشان می دهد که اگر گارآنالیزور در دسترس نباشد دوچرخه آستراند بهترین روش برآورد کننده حداکثر نبض اکسیزن می باشد.

هدف از اجرای این پژوهش ارزیابی اعتبار آزمون های میدانی دوی 1600 متر و بالک 15 دقیقه ای در برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی دانش آموزان پسر (با سن 87/15 سال، قد46/169سانتی متر، وزن93/60 کیلوگرم) بود. به این منظور، 30 نفر از دانش آموزان پسر دبیرستان امام علی اردبیل انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی برای یک گروه از طریق آزمون 1600متر و گروه دیگر آزمون بالک 15دقیقه ای و مجددا بوسیله آزمون نوار گردان بروس و با استفاده از دستگاه گاز آنالایزر به عنوان آزمون معیار برای مقایسه با آزمون های میدانی برآورد گردید. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین vo2 max برآورد شده آزمون نوارگردان(میانگین:93/40± 83/5) و آزمون های میدانی(1600متر:71/58±73/2و بالک:09/52±18/6) اختلاف معنی دار در سطح (05/0p>) وجود دارد. بنابراین، نتایج نشان می دهد که آزمون های میدانی 1600 متر و بالک 15دقیقه ای برای برآورد vo2 max نوجوانان مناسب نمی باشند.

هدف از اجرای تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته فعالیت هوازی بر مدت زمان شاخص های موج p، قطعه ی p-r، فاصله ی p-r، کمپلکس qrs، قطعه ی st، فاصله ی st، موجt، فاصله ی qt و فاصله ی r-r از الکتروکاردیوگرام در بین دختران غیرفعال بود. روش تحقیق: بدین منظور، تعداد 30 نفر دانشجوی دختر سالم غیر فعال انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش ( تعداد 15 نفر، سن:356/1±867/19 سال، قد: 151/5± 3/159سانتی متر، وزن: 561/10± 367/57 کیلوگرم) و گروه کنترل ( تعداد 15 نفر، سن: 686/1± 929/19 سال، قد: 967/5± 215/159 سانتی متر، وزن: 979/7± 572/53 کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش در طی یک دوره ی 12 هفته ای، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه به فعالیت دویدن با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه پرداختند. از آزمودنی های هر دو گروه قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی آزمون الکتروکاردیوگرام( ecg) به عمل آمد. تمام اندازه گیری ها در لید ii انجام گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که 12 هفته تمرین هوازی، مدت زمان موج p، قطعه ی p-r، فاصله ی p-r، کمپلکس qrs، قطعه ی st، فاصله ی st، موجt، فاصله ی qt و فاصله ی r-r افزایش معنی داری پیدا می کند. نتایج هم چنین نشان داد که بین میانگین اختلاف مدت زمان شاخص های مورد سنجش در دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها چنین می توان گفت که 12 هفته فعالیت هوازی می تواند منجر به افزایش مدت زمان هر دوره ی قلبی و به عبارتی کاهش ضربان قلب و افزایش کارآیی سیستم قلبی – عروقی شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر10 روز بی تمرینی بر شاخص های فیزیولوژیکی وعملکردی کشتی گیران نوجوان پسر استان اردبیل بود. به همین منظور تعداد13 کشتی گیر با میانگین سنی96/0±4/15سال ، قد27/5±45/171سانتی متر و وزن 12/15± 69/63 کیلوگرم به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. متغیـرهای عملکردی و فیزیولوژیکی آزمودنی ها همـانند سن، قد، وزن، درصد چربی بدن، توده بدون چربی بدن، پرش طول، پرتاب وزنه از بالای سر، انعطاف شانه، انعطاف تنه به جلو، توان بی هوازی، چابکی، دراز نشست، پرس سینه، اسکات پا، سرعت، زمان عکس العمل، vo2max پیش و پس از 10 روز بی تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از روش آزمون t برای گروه های همبسته استفاده شد. نتایج بدست آمده بیانگر آن بود که بعد از 10 روز بی تمرینی شاخص های عملکردی کشتی گیران تفاوت معناداری نداشته است(05/0?p). رکورد آزمون ها در انعطاف پذیری شانه، انعطاف پذیری تنه به جلو، پرش طول ایستاده، زمان عکس العمل، پرس سینه، اسکات پا، چابکی، درازنشست، پرتاب وزنه، سرعت، حداکثر توان بعد از 10 روز بی تمرینی تغییر معناداری نداشتند. در حالی که vo2max آزمودنی ها کاهش معنا داری پیدا کرده بود (05/0?p). همچنین بعد از 10 روز بی تمرینی توده بدون چربی و درصد چربی بدن تفاوت معناداری نشان نداد(05/0?p ). با توجه به نتایج حاصله می توان گفت 10 روز بی تمرینی تغییر معناداری در عوامل عملکردی و ترکیب بدنی کشتی گیران نوجوان بدنبال ندارد.

تحقیق حاضر در نظر داشت تا مدت زمان دویدن در آستانه بی هوازی تا رسیدن به واماندگی در دختران دانشجوی ورزشکار و غیر ورزشکار را ارزیابی و مقایسه کند. برای این منظور، دو گروه آزمودنی شامل یک گروه غیرورزشکار (15=n) از دختران دانشجوی غیر ورزشکار سالم با دامنه سنی (12/1±46/20 سال)، درصد چربی (58/2±6/22)، ضربان قلب استراحت (54/11±33/70 ضربه در دقیقه) و گروه ورزشکار (10=n) شامل دانشجویان ورزشکار با دامنه سنی (76/1±3/21 سال)، درصد چربی بدن (33/4±06/20) و ضربان قلب استراحت (22/5±3/66 ضربه در دقیقه)از میان دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی مورد بررسی قرار گرفتند. در این پژوهش از سه نوع پروتکل بروس، وابسته به فرد و پروتکل نهایی برای اندازه گیری مدت زمان واماندگی استفاده شد. در این مرحله مدت زمان واماندگی و سرعت نوارگردان در این شدت فعالیت برای تک تک آزمودنی ها ثبت گردید. گازهای تنفسی در هر سه پروتکل، توسط دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی جمع آوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t برای دو گروه مستقل استفاده شد. مدت زمان دویدن در آستانه بی هوازی تا رسیدن به مرز واماندگی دختران دانشجوی ورزشکار و غیرورزشکار به ترتیب 73/3±91/9 و 97/1±94/3 دقیقه به دست آمد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود دارد (05/0>p). با توجه به نتایج حاصل و به عنوان نتیجه گیری کلی تحقیق حاضر، مدت زمان فعالیت در آستانه ی بی هوازی در افراد ورزشکار بیشتر از افراد غیر فعال بود که می توان با توجه به سطح آمادگی جسمانی افراد مختلف این مدت فعالیت را توجیه نمود. به هر حال اطلاعات محدودی راجع به تاثیر میزان آمادگی جسمانی افراد بر مدت زمان فعالیت آ ن ها بر روی دستگاه نوارگردان وجود دارد، لذا انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه اجتناب ناپذیر می نماید.

هدف از این پژوهش، تاثیر تمرین هوازی تناوبی بر وزن و درصد چربی بدن دختران نوجوان بود. به همین منظور، تعداد 30 نفر از دانش آموزان 17-15 ساله شهر گرمی در استان اردبیل با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل قرار گرفتند. روش اجرا: 15 نفر از آزمودنی ها (گروه تجربی) در طی 8 هفته تحت فعالیت هوازی به شکل تناوبی، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه قرار گرفتند و 15 نفر دوم (گروه کنترل) در طول 8 هفته هیچ تمرینی انجام ندادند و وزن و درصد چربی، توده چربی بدن، توده بدون چربی، شاخص توده بدن آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته تمرین هوازی تناوبی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده ها از آزمون آماری t مستقل و t همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که وزن، درصد چربی بدن، وزن چربی، شاخص توده بدن در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش می یابد. در حالی که وزن بدون چربی درگروه تجربی افزایش معناداری داشت و در وزن، درصد چربی بدن، وزن چربی، وزن بدون چربی، شاخص توده بدن در گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت. همچنین تفاوت این متغیرها در بین گروه تجربی و کنترل در مرحله آخر معنادار بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین تناوبی با تنوع و مزیت های بیشتر و خستگی کمتر می تواند روش مناسبی برای کاهش وزن و درصد چربی باشد و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

هدف از این پژوهش تاثیر یک دوره تمرین هوازی معین بر میزان لپتین، انسولین و کورتیزول دختران غیر فعال اسست. بدین منظور از بین افراد سالم و داوطلب 20 نفر دختر غیر فعال انتخاب و به 2 گروه 10 نفره ی کنترل و تجربی تقسیم شدند. نمونه های خونی برای تعیین میزان لپتین، انسولین و کورتیزول قبل و بعد از تمرین اخذ شد. گروه تجربی تحت تاثیر برنامه ی هوازی دو 70 تا 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی به مدت 6 هفته قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون تی مستقل انجام شد. نتایج نشان داد 6 هفته فعالیت هوازی معین باعث کاهش غیر معنیداری در لپتین پلاسمایی، کورتیزول و درصد چربی بدن و افزایش غیر معنیدار انسولین را در گروه تجربی در بر دارد. با توجه به نتایج تحقیق میتوان نتیجه گرفت: 6 هفته فعالیت هوازی معین، تاثیری بر روی لپتین، انسولین و کورتیزول دختران غیر فعال ندارد. شاید کوچک بودن نمونه که موجب انحراف معیار بالای داده ها شده است علت آن باشد.

چکیده: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مصرف مکمل آهن بر آمادگی قلبی – تنفسی زنان فوتبالیست لیگ برتر استان اردبیل می باشد. آزمودنی های این تحقیق، 20 نفر از زنان فوتبالیست بودند که به دو گروه کنترل(میانگین سنی 52/2± 8/19 سال، قد 46/3 ± 161 سانتی متر، وزن 12/4 ± 65/53 کیلوگرم و چربی 32/1 ± 17/20 درصد) و گروه تجربی( میانگین سنی 75/2 ± 4/19 سال، قد 41/4 ± 2/159 سانتی متر، وزن 78/5 ± 62/52 کیلوگرم و چربی 73/2 ±56/20 درصد) تقسیم شدند. ابتدا از همه آزمودنی های نمونه گیری خون و آزمایش بروس گرفته شد، آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته روزانه 1 عدد قرص فروسولفات حاوی (100 میلی گرم فروسولفات) دریافت و آزمودنی های هر دو گروه در طول مدت این 8 هفته، هفته ای 3 جلسه به مدت 2 ساعت، فعالیت مختص رشته ی ورزشی خود را انجام می دادند. بعد از اتمام 8 هفته مکمل دهی، بار دیگر از آزمودنی ها نمونه گیری خونی و آزمون بروس گرفته شد. نتایج تجزیه و تحلیل آماری داده ها با آزمون t مستقل و وابسته در سطح معنی داری(05/0?p) انجام گرفت. نتایج: حداکثر اکسیژن مصرفی گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی حداکثر اکسیژن مصرفی در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p). غلظت هموگلوبین خون گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی غلظت هموگلوبین در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p). غلظت هماتوکریت خون گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی غلظت هماتوکریت در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p). غلظت فریتین سرم گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی غلظت فریتین سرم در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p. میزان آهن سرم گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی میزان آهن سرم در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p). میزان ترانسفرین خون گروه کنترل در قبل و بعد از مکمل سازی با هم تفاوت معنی داری نداشتند(05/0< p)، در حالی که در گروه تجربی میزان ترانسفرین خون در قبل و بعد از مکمل سازی تفاوت معنی داری را نشان داد(05/0 ? p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق می توان چنین نتیجه گیری کرد که مصرف مکمل آهن می تواند تاثیرات مثبتی بر آمادگی قلبی – تنفسی و همچنین فاکتورهای خونی داشته باشد.

چکیده: زمینه و هدف: هدف از اجری تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین حجم و شدت پروتکل های درمانده ساز نوارگردان و برازش معادله ریاضی مربوطه در مردان جوان فعال بود. روش تحقیق: تعداد32 نفر از دانشجویان پسر تربیت بدنی(با م‍‍یانگ‍‍ین ± انحراف مع‍‍یار سنی 08/1±20 سال، قد 19/5± 172 سانت‍‍ی متر، وزن 24/7± 6/65 ک‍‍یلوگرم و حداکثر اکسیژن مصرفی 19/3±45/61 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه)به صورت داوطلبانه بعنوان آزمودنی های تحقیق انتخاب شدند و در پنج جلسه مجزا با حداقل فاصله 72 ساعت5 آزمون فزاینده را تا سر حد واماندگی انجام دادند. آزمون ها شامل: پروتکل نوارگردان بروس؛ پروتکل درمانده ساز70درصد ضربان قلب بیشینه؛ پروتکل درمانده ساز80درصد ضربان قلب بیشینه؛ پروتکل درمانده ساز90درصد ضربان قلب بیشینه؛ و پروتکل درمانده ساز100درصد ضربان قلب بیشینه بود .برای مقایسه رابطه حجم تمرین و شدت تمرین برآورد شده و از روش همبستگی و تحلیل رگرسیون غیرخطی استفاده شد. یافته ها: نشان داد، به طور میانگین زمان تمرین در پروتکل درمانده ساز 70درصد قلب یشینه 60/121 دقیقه در 80درصد ضربان قلب بیشینه 13/57 دقیقه در 90درصد ضربان قلب بیشینه 20/23 دقیقه ودر 100درصد ضربان قلب بیشینه 13/5 دقیقه است و بین حجم تمرین و شدت تمرین هبستگی بالایی وجود دارد (999 /0- r=). نتیجه گیری: با توجه به نتایج چنین می توان نتیجه-گیری کرد رابطه بین حجم تمرین و شدت تمرین معکوس و غیر خطی می باشد و می توان برای پروتکل های درمانده ساز نوارگردان یک معادله درجه دو غیر خطی برازش کرد، که پیشگوی کننده حجم تمرین از روی شدت تمرین باشد.

تحقیقات نشان می دهد که فعالیتهای شدید و طولانی مدت و کمبود ریکاوری بین جلسات تمرینی و مسابقه ای باعث سرکوب ایمنی می شود. بنابراین هدف از انجام این تحقیق تأثیر دو مسابقه فوتبال با فاصله تقریبی 48ساعت روی ایمونوگلوبولینa، کورتیزول و آلفاآمیلاز بزاقی در زنان فوتبالیست می باشد. بدین منظور 11 نفر از بازیکنان یک تیم فوتبال حاضر در لیگ برتر فوتبال بانوان(با میانگین± انحراف معیار سنی 32/3±69/20 سال، قد 31/3±38/164 سانتی متر ، وزن 13/3±57/54 کیلوگرم، شاخص توده بدنی(bmi) 44/1±33/21 کیلوگرم بر مربع متر، حداکثر اکسیژن مصرفی 50/3±43/48 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه و درصد چربی 50/6±21/17) به صورت هدفمند انتخاب شدند. مسابقه اول رأس ساعت 10:00 صبح و مسابقه دوم با فاصله 54 ساعت از مسابقه اول راس ساعت 16:00 بعد از ظهر شروع شد. نمونه های بزاقی در هفت مرحله، قبل و بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد از مسابقه اول و دوم جمع آوری شد همچنین نمونه گیری آخر 48ساعت بعد از مسابقه دوم جمع آوری شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون تحلیل واریانس(anova) با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که غلظت s-iga، کورتیزول و آلفاآمیلاز و پروتئین تام بزاقی بلافاصله بعد از هر مسابقه افزایش معنی داری داشته (001/0>p) و میزان جریان بزاق در طول مسابقه کاهش معنی داری پیدا کرده است(001/0>p). سطوح iga در مسابقه دوم پایین تر از مسابقه اول بود چنانچه 48ساعت بعد از مسابقه دوم غلظت iga اگرچه با قبل مسابقه اول اختلاف معنی داری ندارد ولی سطوح پایین تری را نشان می دهد. حال آنکه تغییرات میزان ترشح siga معنی دار نبود(05/0<p) ، 24ساعت بعداز مسابقه شاخص های اندازه گیری شده به سوی سطوح قبل مسابقه تمایل پیدا کردند. تغییرات شاخص های اندازه گیری شده در مسابقه دوم همانند مسابقه اول بود.ولی.همچنین سطوح کورتیزول در پی مسابقه دوم پایین تر از مسابقه اول بود. میزان ترشح iga و بزاق و پروتئین و آلفاآمیلاز در دو مسابقه با هم تفاوت نداشتند(05/0<p). از این بررسی می توان چنین نتیجه گرفت که بازیکنان بعد از انجام دو مسابقه متوالی با روند کاهشی در سیستم ایمنی مخاطی مواجه نمی شوند.

هدف از تحقیق تاثیر 8 هفته فعالیت هوازی بر متغیرهای عملکردی(قدرت، سرعت، چابکی و هماهنگی) دانش آموزان دختر 10 تا 12 سال می باشد. این تحقیق به روش توصیفی و از نوع میدانی صورت گرفته است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر دوره ابتدایی(چهارم و پنجم) شهرستان شفت می باشد. نمونه ی این پژوهش را تعداد 70 نفر از این دانش آموزان به شکل تصادفی تشکیل داد اند. پرسش نامه مورد استفاده در این پژوهش پرسش نامه«خود توصیفی بدن»psdq می باشد؛ روایی ابزار تحقیق با نظرخواهی از 5 نفر از متخصصان این رشته از جمله اساتید راهنما و مشاور تأیید گردیده و پایایی آن ها پس از اجرای یک طرح آزمایشی راهنما مورد تأیید قرار گرفت. ضریب پایایی پرسش نامه با استفاده از روش آلفای کرونباخ برابر با 927/0 بدست آمده است. نتایج فرضیات تحقیق نشان دادند هشت هفته تمرینات هوازی بر روی سه خرده مقیاس سرعت، چابکی و هماهنگی دارای تاثیر معنادار بوده و تنها هشت هفته تمرینات هوازی بر روی خرده مقیاس قدرت هیچ گونه تاثیری نداشته است

تحقیق حاضر به بررسی همبستگی بین توان هوازی و توانایی تکرارهای سرعتی و قدرتی در فوتبالیست های زن لیگ برتر استان اردبیل با سطوح مختلف vo2max می پردازد. بدین منظور تعداد 20 صفحه از فوتبالیست های زن لیگ برتر استان اردبیل با میانگین قد67/4? 166 سانتی متر، وزن2/34?62 کیلوگرم، سن 66/5?22 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 87/45?28/61 میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه به صورت دسترس انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. برای ارزیابی حداکثر اکسیژن مصرفی از آزمون بروس روی نوارگردان استفاده شد و سپس آزمودنی ها به سه گروه با سطوح مختلف vo2max شامل گروه با vo2max بالا (6=n)، گروه با vo2max متوسط (8=n)، گروه با vo2max پایین (6=n) تقسیم بندی شدند.سپس توانایی تکرارهای سرعتی (rsa) به وسیله آزمون میدانی rast و استقامت در قدرت بالاتنه توسط آزمون بارفیکس اصلاح شده، استقامت در قدرت تنه به وسیله آزمون دراز و نشست یک دقیقه ای و استقامت در قدرت پایین تنه توسط آزمون پرس پا به مدت یک دقیقه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری p?0/05 و برای مقایسه میانگین سرگروه از آنالیز واریانس یک راهه (anova) و آزمون تحقیقی lsd استفاده شد. نتایج نشان داد که بین vo2max با اوج توان (996/0=p ، 001/0-=r)، میانگین توان (857/0=p، 043/0-=r)، شاخص خستگی (491/0=p ، 164/0=r) و همچنین استقامت در قدرت بالاتنه (039/0=p ، 456/0=r) ، استقامت در قدرت تنه (946/0=p ، 017/0-=r) و استقامت در قدرت پایین تنه (725/0=p ، 084/0=r) رابطه معنی داری وجود ندارد. نتیجه کلی تحقیق نشان می دهد که vo2max تنها ملاک برای پیش بینی توانایی تکرارهای سرعتی و قدرتی نمی باشد و سایر عوامل مانند نقش تامپون ها، مدت زمان ریکاوری، تراکم مویرگی و تعداد میتوکندری می توانند در تکرارهای سرعتی نقش داشته باشند.

تعداد 21 نفر از دانشجویان غیر فعال دانشگاه محقق اردبیل، به صورت غیرتصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش آزمونی‏ها مدت هشت هفته تمرین قدرتی با دو فرکانس 3 جلسه و 6 جلسه در هفته، با بار و شدت مشابه انجام دادند. تمرینات بکار گرفته شده در این دوره برای دو گروه تجربی تمرینات قدرتی با برنامه تمرینی منظم از پیش تعیین شده با الگوی تمرینی پلکانی که معمولا برای ورزشکاران جوان کاربرد دارد استفاده شد. نخست آزمودنیها به سه گروه 45 دقیقه با 6 جلسه تمرین در هفته با محدوده سنی21/57±0/83 و90 دقیقه با سه جلسه تمرین با محدوده سنی21/42±0/73 در هفته و گروه کنترل با محدوده سنی 21/35±1/18بدون تمرین تقسیم شدند و 24 ساعت پیش از اجرای تمرینات و 24 ساعت پس از اجرای تمرینات خونگیری انجام شد.

برنامه های تمرینی ویژه ای برای هر رشته ورزشی مشخص شده است و موفقیت در این رشته ها به ویژگی های آنتروپومتریک، فیزیولوژیک و مهارت حرکتی نسبت داده می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی نیمرخ آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی فوتبالیست های نخبه و غیرنخبه (16-15سال) نوجوان شهر تبریز بود. بدین منظور سی و هشت بازیکن نوجوان 16-15 ساله به دو گروه نخبه و غیرنخبه تقسیم شدند. سپس متغیر های فیزیولوژیک شامل توان هوازی (آزمون شاتل ران)، انعطاف پذیری (آزمون انعطاف تنه به جلو)، سرعت (آزمون 20-35 متر سرعت)، چابکی (آزمون ایلینویز) و توان انفجاری (آزمون پرش سارجنت) و متغیرهای آنتروپومتریک شامل وزن، قد و شاخص توده بدن و ویژگی های سوماتوتیپ شرکت کنندگان اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از آزمون تی مستقل مستقل انجام شد و برای رابطه سنجی بین برخی از ویژگی های آمادگی جسمانی و آنتروپومتریک آزمون همبستگی پیرسون مورد استفاده قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که میانگین وزن، شاخص توده بدنی و شاخص مزومورفی بازیکنان نخبه به طور معنی داری بیشتر از بازیکنان غیرنخبه می باشد (05/0p<). علاوه بر این، بازیکنان نخبه نسبت به بازیکنان غیرنخبه عملکرد بهتری در آزمون های چابکی و دوی 35 متر نشان دادند(05/0p<). همچنین، همبستگی معنی داری بین وزن و چابکی، وزن و دوی 35 متر ، وزن و دوی 20 متر وجود دارد و شاخص مزومورفی و پرش سارجنت مشاهده شد(05/0p<). در مورد سایر متغیرهای فیزیولوژیک و آنتروپومتریک تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت(05/0p>).بر اساس یافته ها، تفاوت های مشاهده در برخی از فاکتورهای ترکیب بدن و عملکردی ممکن است در تمایز بازیکنان نخبه و غیرنخبه نقش داشته باشد. مقایسه با برخی از تحقیقات انجام گرفته در این زمینه نشان داد که بازیکنان این تحقیق از میانگین bmi نسبتا کمتری برخوردارند و عملکرد ضعیفتری در دو سرعت داشتند که این یافته¬ها و تفاوت ها می تواند مربیان را در برنامه ریزی های تمرینی یاری رساند.

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اسید چرب امگا-3 ظرفیت آنتی اکسیدانی تام متعاقب چهار هفته تمرین استقامتی می باشد. بدین منظور 20 نفر آزمودنی سالم مرد (سن 85/0±6/20 سال، قد 8/3±2/175 سانتی¬متر، وزن 58/11±69 کیلوگرم، شاخص توده بدن 7/3±53/22 کیلوگرم/¬متر2، درصد چربی 9/7±6/18) که در یک طرح دوسویه کور بطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (تعداد=10) تقسیم و در این تحقیق شرکت نمودند. گروه تجربی اسید چرب امگا-3 را به میزان 1000 میلی¬گرم در روز و گروه کنترل به همان میزان دارونما را به مدت چهار هفته دریافت نمودند. متغیرهای وابسته شامل ظرفیت آنتی اکسیدانی تام، حداکثر اکسیژن مصرفی، آنزیم کراتین کیناز، ظرفیت حیاتی، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول، ظرفیت حیاتی عملکردی، حجم دمی با فشار در ثانیه اول، حداکثر شدت جریان بازدمی و حداکثر تهویه ریوی بود که در زمان¬ قبل از مکمل¬دهی و تمرین و پس از پایان برنامه مورد اندازه گیری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده¬ها با استفاده از تحلیل آزمون¬های آماری t زوجی برای تغییرات درون گروهی، و t مستقل برای تغییرات بین گروهی انجام گرفت و نتایج زیر حاصل شد: سطوح ظرفیت آنتی اکسیدانی تام، حداکثر اکسیژن مصرفی، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول، ظرفیت حیاتی و حجم دمی با فشار در ثانیه اول در گروه کنترل تفاوت معنی¬دار داشتند و حداکثر اکسیژن مصرفی، ظرفیت حیاتی و حجم دمی با فشار در ثانیه اول در گروه کنترل تفاوت معنی¬داری مشاهده شد. در مجموع نتایج تحقیق حاضر نشان می¬دهدکه مصرف اسید چرب امگا-3 در افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی تام، بهبود شاخص¬های ریوی و عملکرد استقامتی می تواند مفید باشد

تحقیق حاضر به مقایسه ی مدت زمان دویدن در آستانه ی بی هوازی تا مرحله ی بازماندگی در پسران فعال و غیر فعال می پردازد. به همین منظور، دو گروه آزمودنی شامل یک گروه فعال (10=n) از پسران دانشجوی ورزشکار با دامنه ی سنی (37/1±1/21 سال) نمایه توده بدن (53/3±09/24 کیلوگرم بر متر مربع) و درصد چربی (97/2±5/16) و ضربان قلب استراحت (3/3±3/60 ضربه در دقیقه) و گروه غیر فعال (10=n) از دانشجویان غیر ورزشکار سالم با دامنه ی سنی (25/1±3/22 سال) نمایه توده بدن (8/2±69/22 کیلوگرم بر متر مربع) و درصد چربی(67/3±47/22) و ضربان قلب استراحت (49/2±7/62 ضربه در دقیقه) از میان دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی انتخاب شدند و در آزمون شرکت نمودند. در این تحقیق از سه پروتکل بروس، وابسته به فرد و پروتکل اندازه گیری مدت زمان دویدن استفاده شد. در هر پروتکل، میزان تبادل گازهای تنفسی ثبت گردید. هم چنین به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t مستقل استفاده شد. مدت زمان دویدن در آستانه ی بی هوازی تا مرحله ی بازماندگی در پسران فعال و غیر فعال به ترتیب (51/1±03/5 و 96/0±36/3 دقیقه) بود و نتایج معنی داری بین دو گروه به دست آمد (05/0>p). با استناد به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که مدت زمان فعالیت در پسران فعال بیشتر از پسران غیرفعال می باشد که علت این اختلاف، سطح آمادگی جسمانی بالای افراد فعال و نوع پروتکل بکار گرفته شده در تحقیق می باشد. با توجه به اینکه تحقیقات محدودی در رابطه با تأثیر میزان آمادگی جسمانی افراد بر مدت زمان فعالیت تا بازماندگی انجام گرفته است. بنابراین تحقیقات بیشتری در این زمینه بایستی صورت پذیر

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر شش هفته تمرین هوازی و مکمل سازی ال-کارنیتین بر درصد چربی بدن و نیمرخ لیپید(hdl-c،ldl-c)دانشجویان پسرغیرفعال دانشگاه محقق اردبیلی بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. 20 دانشجوی غیرورزشکار به طور تصادفی به دو گروه مکمل (10نفر با میانگین سن 0/87±20/1 سال، وزن 2/46±74/15 کیلوگرم و قد 4/77±176/1 سانتی¬متر) و گروه دارونما (10 نفر با میانگین سن 0/56±20/1سال، وزن 4/60±67/65 کیلوگرم، قد 4/64±177/7 سانتی¬متر) تقسیم شدند. داده¬ها با استفاده از نرم افزارآماری spss-20و آزمونهای tهمبسته و t مستقل تجزیه وتحلیل شدند. یافته های مطالعه حاضر نشان داد که مصرف مکمل سازی ال-کارنیتین موجب تغییر معنادار hdl، در گروه مکمل شد؛ اما در ldl، هیچ کدام از گروه ها تأثیر معناداری مشاهده نشد. بر اساس نتایج تحقیق می¬توان گفت افراد جوان اگر در کنار تمرینات هوازی از مکمل ال-کارنیتین استفاده کنند ممکن است در افزایش hdlو درصد چربی بدن آن ها تأثیر داشته باشد؛اما بررسی تأثیر مکمل ال-کارنیتین همراه با تمرینات هوازی در شاخص های چربی خون و سطوح پلاسمایی لیپوپروتئین لیپاز نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

این مطالعه با هدف بررسی تعیین اثر مصرف عصاره هسته انگور بر کوفتگی ﺗﺄﺧﻴﺮی ناشی از فعالیت اکسنتریک در دانشجویان دختر غیر فعال انجام پذیرفت. برای این منظور 20 دانشجوی دختر غیرورزشکار و سالم (سن: 6/1± 18/20 سال، قد: 7/6±64/159 سانتی متر، وزن: 16/10±10/62 کیلوگرم) تصادفی به دو گروه 10 نفره مکمل عصاره هسته انگور و گروه دارونما تقسیم شدند. پروتکل ایجاد کوفتگی عضلانی مورد نظر شامل 45 تکرار از حرکت برونگرای بازوی برتر بود. هفت روز قبل از مصرف مکمل و نیز قبل از انجام پروتکل، بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از انجام پروتکل ایجاد کوفتگی، دامنه حرکتی مفصل آرنج، قدرت ایزوتونیک ، مقیاس بصری درد آنالوگ 0 تا 10، تورم بازو ، فشار خون سیستولی و دیاستولی، ضربان قلب، سطوح پلاسمایی آنزیم کراتین کیناز (cpk)، لاکتات دهیدروژناز (ldh) و نیز آزمون های هماتولوژیک اندازه گیری شد. یافته های تحقیق با استفاده از آزمون آماری تی مستقل و آزمون تحلیل واریانس یک عاملی با اندازه¬گیری های مکرر صورت پذیرفت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد مصرف روزانه 1200 میلی گرم عصاره هسته انگور سیاه در حالت پایه بر هیچ یک از شاخص های مورد بررسی تأثیر معنی داری نمی گذارد. نتایج آزمون تی مستقل برای مقایسه نتایج دو گروه در هر مرحله زمانی، حاکی از آن است که بین دو گروه مکمل عصاره هسته انگور و دارونما از نظر تغییرات دامنه ی حرکتی آرنج، بلافاصله بعد معنی دار ولی 24 و 48 ساعت بعد غیر معنی دار مشاهده شد. سطح درک درد عضلانی با استفاده ازمقیاسvas ، بلافاصله بعد غیر معنیدار ولی 24 و 48 ساعت بعد معنیدار مشاهده گردید. سطح پلاکت ها بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از فعالیت اکسنتریک، اختلاف معنی¬داری را نشان داد. تغییرات گلبول های سفید(wbc) در فواصل زمانی بلافاصله و 24 ساعت بعد معنی دار ولی 48 ساعت بعد از فعالیت اکسنتریک، اختلاف معنی¬داری مشاهده نگردید. با توجه به نتایج حاصله می توان گفت عصاره هسته انگور بر برخی فاکتورهای کوفتگی عضلانی تأخیری مؤثربوده و با توجه به این که مطالعه ی حاضر اولین بررسی تأثیر مکمل عصاره هسته ی انگور بر کوفتگی عضلانی تأخیری می باشد، نیاز به بررسی بیشتر در این زمینه وجود دارد.

چکیده ندارد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات 8 هفته (3 روز در هر هفته) تمرین قدرتی، استقامتی و ترکیبی بر توانایی های زیست حرکتی دانشجویان فعال پسر بود. بدین منظور 31 نفر از دانشجویان فعال پسر دانشگاه محقق اردبیلی به صورت تصادفی انتخاب شدند و این آزمودنی ها به صورت تصادفی به یکی از 4 گروه زیر تقسیم شدند : تمرین قدرتی (7 نفر، سن: 21/5 (1/7±))، تمرین استقامتی (8 نفر، سن: 20/7 (1/8±))، تمرین ترکیبی (8 نفر، سن: 21/5 (6/1±))، گروه کنترل (8 نفر، سن: 20/75 (1/6±)). اندازه گیری های زیر از تمامی آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته تمرین بعمل آمد: وزن، درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه(vo2max)، سرعت، انعطاف پذیری، یک تکرار بیشینه در پرس پا، پرس شانه، پرس سینه و اسکات. نتایج نشان داد که vo2max به طور معناداری در گروه استقامتی و ترکیبی بهبود یافته است(0/05≥ p ). توسعه یک تکرار بیشینه در حرکات پرس سینه، پرس شانه، پرس پا و اسکات در تمامی گروه های تمرین بعد از 8 هفته معنادار بود اما به طور معناداری در گروه قدرتی و ترکیبی نسبت به گروه استقامتی بزرگتر بود(0/05≥ p ). بهبود زمان در آزمون دویدن 40 یارد در گروه قدرتی و گروه ترکیبی معنادار نبود(0/05≥ p ). انعطاف پذیری شانه در گروه قدرتی و ترکیبی تغییرات معناداری را نشان داد در حالی که در گروه استقامتی تغییر معناداری مشاهده نشد(0/05≥ p ). بهبود انعطاف پذیری در آزمون استاندارد نشستن و رسیدن در تمامی گروه های تمرینی معنادار بود(0/05≥ p ). گروه کنترل کاهش معناداری را در vo2max، انعطاف پذیری و یک تکرار بیشینه در تمامی حرکات بعد از 8 هفته تمرین نشان داد اما تغییر معناداری در سرعت این گروه مشاهده نشد(0/05≥ p ). با توجه به نتایج تحقیق این چنین می توان بیان کرد که تمرین ترکیبی که بوسیله دانشجویان فعال پسر انجام می شود اثر مداخله گری بر توسعه قدرت، vo2maxو انعطاف پذیری ندارد اما ممکن است توسعه سرعت را کاهش دهد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ارتفاع بر عملکرد ریوی و توان هوازی مردان ورزشکار می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 18 مرد ورزشکار داوطلب با میانگین±انحراف استاندارد (سن 37/0±66/21سال؛ وزن1/2±88/68 کیلوگرم ؛ قد2±173 سانتی متر وvo2max ؛ 49/1±65/49میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) برای انجام آزمون در محل پایه(1400متر بالاتر از سطح دریا)، ارتفاع 3600 متری و سطح دریا انتخاب و با کسب رضایت نامه در تحقیق شرکت کردند. شاخص های عملکرد ریوی بوسیله ی اسپیرومتر میکرولب 2 و توان هوازی با استفاده از تست پله کوئین در سطح دریا، ارتفاع 1400 متری و بعد از صعود به ارتفاع 3600 متری و با فاصله ی 3 روز از هم اندازه گیری شد. اندازه تغییرات شاخص های عملکرد ریوی و توان هوازی در سطوح مختلف بوسیله ی آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی در سطح معنی داری(05/0p?) مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج: شاخص های عملکرد ریوی(,fvc,fev1 ,fef25-75%,pef ,pif ,mvv fev1/fvc(%)vc,) در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400متری به طور معنی داری افزیش یافت(05/0p?) ولی fev1,fef25-75%, mvvوfev1/fvc(%) بین ارتفاع 1400 متری و ارتفاع 3600 متری تغییر معنی داری نیافت. همچنین fiv1 در بین سطوح مختلف ارتفاع تغییر معنی داری نیافت. توان هوازی نیز در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری کاهش معنی داری یافت(05/0p?). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه گیری نمود که صعود موقت به ارتفاع 3600 متری بدلیل کاهش مقاومت راه های هوایی موجب افزایش معنی دار اکثر شاخص های عملکرد ریوی می شود و توان هوازی بعلت کاهش اکسیژن شریانی در ارتفاع کاهش می یابد.

نتایج تحقیق: 1 - اختلاف معنی داری میان میانگینهای هماتوکریت دو گروه مشاهده نشد. 2 - اختلاف معنی داری میان میانگینهای هموگلوبین دو گروه مشاهده نشد. 3 - اختلاف معنی داری میان میانگینهای تعداد گلبولهای قرمز خون دو گروه مشاهده نشد. 4 - اختلاف معنی داری میان میانگینهای آهن سرم دو گروه مشاهده نشد. 5 - ارتباط معنی داری میان میزان هماتوکریت و هموگلوبین در دوندگان استقامت مشاهده شد. 6 - ارتباط معنی داری میان میزان هماتوکریت و تعداد گلبولهای قرمز دوندگان استقامت مشاهده شد. 7 - ارتباط معنی داری میان میزان هموگلوبین و تعداد گلبولهای قرمز خون دوندگان استقامت مشاهده نشد. 8 - ارتباط معنی داری میان میزان هماتوکریت و هموگلوبین وزنه برداران مشاهده شد. 9 - ارتباط معنی داری میان میزان هماتوکریت و تعداد گلبولهای قرمز خون وزنه برداران مشاهده نشد. 10 - ارتباط معنی داری میان میزان هموگلوبین و تعداد گلبولهای قرمز خون وزنه برداران مشاهده نشد. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت که احتمالا" فعالیتهای ورزشی استقامتی در کاهش میزان آهن سرم این دسته از ورزشکاران موثر می باشد.

بر اساس نتایج بدست آمده می توان گفت که فعالیت در آب گرم سبب کاهش هماتوکریت ، افزایش آلبومین و درصد حجم پلاسمای مردان میانسال می شود . علاوه بر آن ضربان قلب زمان استراحت کاهش یافته و حجم ضربه ای افزایش می یابد .