تاریخ نقاشیِ ایران در دور? بین دو انقلاب، شاهد جریان هایی متفاوت، از نقاشی قهوه خانه ای تا نقاشی طبیعت گرا در ابتدای آن؛ انواع گرایش های غربی در میان? آن و ظهور مکتب هایی ایرانی چون «سقاخانه» و «نقاشیخط» در انتهای آن است. ضمن اینکه نقاشی سنتیِ ایران، نگارگری، نیز به شکلی جدید به حیات خود ادامه داد. در این دوره عناصری از هنرهای سنتی و همچنین میراث های فرهنگی ایرانی - اسلامی با تجربه های نقاشی غرب در هم آمیخته شد و کوشش شد تا نوعی هماهنگی و توازن بین هنر نوین غرب و این عناصر ملی - اعتقادی ایجاد شود. از این رو بازگشت به سنت های تصویری گذشته و مضامین اسطوره ای، قومی و دینی، فصلی تازه در هنر نقاشی ایران گشود و دست مای? آثار بسیاری از هنرمندانی که حتی در کشور های اروپایی آموزش دیده بودند قرار گرفت. پژوهش حاضر ضمن بررسی جریان های مختلف نقاشی، به بررسی سنت های تصویریِ آثار شاخصِ هنرمندانِ پیشتاز این دوره در فرم، و مضامین سنتیِ آن می پردازد. تحقیق از نوع تاریخی – توصیفی، و روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای است. همچنین تجزیه و تحلیل داده ها به روش کیفی و توصیفی است که با تحلیل شخصی آمیخته است. بر این اساس آثار نقاشی این دوره به همراه تفسیرهای موجود دربار? آن ها و هنرمند خالق آثار، مبنای بررسی قرار گرفته است. یکی از دلایل رجوع به سنت ها احیای هویت قومی و ملی بود و بازگشت به سنت ها علاوه بر استفاده از فرم های سنتی، دلایل معناشناختی نیز داشته است. تداوم برخی سنت ها تا عصر حاضر، نشان می دهد که سنت ها همواره در جریان، حرکت و شدن هستند؛ در این مسیر گاهی دست نخورده تکرار می شوند و گاهی با سنت های دیگر تلفیق شده و در ارتباطی مسالمت آمیز با سنت های دور? جدیدتر به حیات خود ادامه می دهند.