توسعه ی محله ای در قالب فرآیندی مشارکتی، دموکراتیک و مردم محور از چندین دهه ی گذشته، در کشورهای توسعه یافته، به عنوان محور برنامه های توسعه ی پایدار شهری و مناطق کلان شهری مورد تأکید قرار گرفته است. کلان شهر تهران با تنگناهای متعددی در خصوص مدیریت بهینه ی سازمان فضایی شهر روبروست و رویکرد کنونی در مدیریت کلان و متمرکز آن، بدلیل عدم اتکاء به ساز و کارهای محلی، مشارکت مردم، نظام های پایدار اکولوژیک محلی و نهایتا" عدم برآورده سازی نیازهای واقعی ساکنین، به توسعه ی پایدار شهری منتهی نشده است. لذا توسعه ی محلات شهری، به عنوان نقطه ی آغازین توسعه ی مدیریت پایدار تهران شناخته شده است. بنابراین تدوین و ارائه یک الگوی متناسب با فرهنگ، سنت، اعتقادات، پتانسیلهای مالی و فنی مدیریت شهری و همچنین علوم و فنون نوین جهانی با هدف ارتقاء سطح کیفی زندگی ساکنین یک محله بعنوان هدف اولیه و کاهش فاصله میزان سرانه های خدمات شهری با استانداردهای تعریف شده بومی بعنوان اهداف ثانویه که منطبق و برگرفته از اسناد بالا دستی برنامه ریزی های میان مدت و دراز مدت شهری ، از ضروریات و بایسته های مدیریت شهری محسوب می شود. بدین منظور سند توسعه محله کن در شهر تهران بعنوان نمونه موردی طبق روش و الگوی برنامه ریزی راهبردی شامل: شناسائی نقاط ضعف و قوت، فرصت- ها و تهدیدها، تدوین شاخص های توسعه محلات مناطق شهری (براساس چشم انداز، اهداف و راهبردهای منطقه) و انجام مطالعات تکمیلی، شناسائی آسیبهای اجتماعی و راهبردهای برون رفت از آنها با رویکرد نیاز محور و دانش محور منطبق با عدالت اجتماعی محله از طریق همکاری و مشارکت گسترده ساکنین محله با تاکید بر تعامل با اعضاء شورایاری، نخبگان ، ائمه جماعات و معتمدین محله با هدف اصلی تامین توسعه پایدار شهری، تامین سرانه خدمات شهری- نیازسنجی و تامین کمبودها و نیازهای اساسی محلات - ایجاد محیط مناسب و با کیفیت زندگی در مناطق شهری- عبور کم هزینه از وضع موجود و رسیدن به وضع مطلوب - تعیین خط مشی مدیریتی پایدار از طریق ایجاد ظرفیت های اجتماعی و مشارکت همگانی، در قالب پژوهش تحلیلی –کاربردی مورد بررسی قرارگرفته است که منجر به ارائه راهبردهای: اجتماعی – فرهنگی، اقتصادی وکالبدی – محیطی و در نهایت ارائه طرح های پیشنهادی جهت تحقق اهداف تعیین شده گردیده است . کلمات کلیدی : توسعه محله ای، مشارکت عمومی، الگوی توسعه