معماری و به تبع آن معماری داخلی با استفاده از کیفیت های نور و رنگ که با احساس یا روح انسانی در ارتباط هستند، زندگی و روحیه می بخشد؛ نور، رنگ نشسته بر نقش را ظاهر می گرداند و در فضاسازی نقشی بی بدیل ایفا می کند. دوره صفوی اوج شکوفایی هنر به ویژه هنر تزیین در معماری و سایر هنرها در سرزمین پارس است که هنر و معماری در جهت معرفت ایرانی بوده است. تسلط معماران سبک اصفهانی در بکارگیری نور در تعریف فضا ستودنی است، در واقع نور در دستان هنرمندان معمار همانند ابزاری بوده است که توسط بازی آن با سایه و ایجاد ریتم های متنوع و کنتراست، افزون بر غلبه بر تاریکی حاکم، به فضا هویت می بخشیده؛ در این معماری توسط شیشه های رنگی، بر نور لباس رنگی می دوزند و این لباس رنگی در دستان معمار همانند رنگ مایه ها در دستان نقاش است که توسط آن نسبت به هویت بخشی فضای پیرامون خود اقدام کرده است. معماری گذشته ایران توانسته بود فضاهایی خلق کند که در آن آدمی زمان را حس نکند و خود را در مکانی مینویی دریابد. در حال حاضر باقی مانده های فرهنگ ما مانند درختی پاییزی در برابر طوفان ویرانگر غریبه، تمام تلاش خود را بوسیله کلیه ابزارهای هنری بکار بسته تا آنچه که باقی مانده نگهدارد. در همین راستا در این پژوهش با بررسی عناصر اساسی نور ور نگ در فضاسازی داخلی سبک اصفهانی و تجسم خلاقانه و امروزی نتایج آن در کالبدی مدرن و مطابق تکنولوژی روز، سعی شده است در حفظ این فرهنگ و معماری غنی قدمی برداشته شده باشد.