پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی مادران با میزان مهارت اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی شهر تهران انجام شد. در این تحقیق که از نوع همبستگی بود، 40 دختر 8 تا 12 ساله آموزشگاه استثنایی مریم عبیدی واقع در منطقه 11 آموزش و پرورش شهر تهران که در سال تحصیلی 1392-1391مشغول به تحصیل بودند و مادران آنها به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند.روش نمونه گیری تصادفی بوده و برای سنجش کیفیت زندگی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی از پرسشنامه whoqol-bref (سال 1998)، برای سنجش میزان مهارت اجتماعی از آزمون وایلند (1953) و برای ارزیابی میزان سازگاری اجتماعی آزمودنی ها از آزمون آخن باخ(1991) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین میزان کیفیت زندگی مادران با مهارت اجتماعی و سازگاری اجتماعی دختران کم توان ذهنی همبستگی معنادار در سطح 01% وجود دارد، بدین معنی که با افزایش کیفیت زندگی مادران، مهارت های اجتماعی و سازگاری دختران کم توان ذهنی آنان افزایش می یابد و یا بر عکس. همچنین بین سازگاری اجتماعی با مهارت اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی همبستگی معنادار در سطح 01% دیده شد، بنابر این با افزایش مهارت اجتماعی، نمرات پرسشنامه آخنباخ کاهش می یابد و درنتیجه سازگاری اجتماعی دختران کم توان ذهنی افزایش می یابد و یا بر عکس. همچنین نتایج رگرسیون نشان می دهد که کیفیت زندگی مادران به تنهایی 7/35 %درصد مهارت اجتماعی فرزندان را پیش بینی می کند . کلید واژه ها: کیفیت زندگی، مهارت اجتماعی، سازگاری اجتماعی، کم توان ذهنی