در این تحقیق لرزه خیزی زاگرس با استفاده از ضرایب لرزه خیزی a-value و b-value و بعد فرکتالی توزیع مکانی زلزله ها (ds) و گسل ها (df)، مورد بررسی قرار گرفت. . نتایج حاصل نشانگر تفاوت رژیم لرزه ای حاکم بر زاگرس شمالی و حوضه فارس بوده که مرز بین این دو پهنه منطبق بر سیستم گسلی کازرون می باشد. همچنین تفاضل بعد فرکتالی زلزله ها و گسل های منطقه (df – ds) بیانگر دو پهنه متفاوت در عرض کمربند چین و تراست زاگرس می باشد که مرز تقریبی این دو پهنه را گسل زاگرس مرتفع (high zagros fault) تشکیل می دهد. در قسمت شمال شرقی گسل زاگرس مرتفع مقدار df – ds > 0 بوده که نشانگرعدم تعادل لرزه خیزی و گسلش در این منطقه می باشد و احتمال فعالیت مجدد گسل ها در آن زیاد است. اما در قسمت جنوب غرب گسل زاگرس مرتفع مقدار df – ds < 0 بوده که بیانگر این است که بخشی از لرزه خیزی منطقه را گسل های پنهان لرزه زا کنترل می کند. در نهایت با تلفیق تمامی پارامترهای فوق، مناطق صحنه – مهران، دورود – الیگودرز، کازرون و قسمت عمده حوضه فارس به عنوان پرخطرترین مناطق زاگرس برای وقوع زلزله های بزرگ معرفی می گردد.