اصل نسبی بودن آثار قراردادها ازجمله اصول اساسی در تمام نظام های حقوقی است که بموجب آن حقوق و تکالیف ناشی از قرارداد فقط متوجه طرفین آن می شود و نسبت به اشخاص دیگر اثری ندارد.این اصل با گذشت زمان و پیشرفت جوامع و به وجود آمدن نهادهای حقوقی چون بیمه با استثنائاتی مواجه شده است.یکی از این استثنائات،تعهد به نفع شخص ثالث است که به موجب آن طرفین قرارداد می توانند در ضمن قرارداد خود،تعهدی نیز به سود ثالث نمایند.در حقوق ایران ماده 196 قانون مدنی به بیان این موضوع پرداخته است.مهمترین اثر تعهد به نفع شخص ثالث،ایجاد حق به طور مستقیم برای شخص ثالث است.متعهد در مقابل شخص ثالث بدهکار شده و این شخص می تواند مستقیما برای اجرای قرارداد به وی مراجعه کند.اما هرکجا صحبت از تعهد و انجام آن است،بحث از موانع اجرای قرارداد نیز وجود داد.در خصوص تعهد به نفع ثالث نیز با توجه به وابستگی تعهد به قرارداد اصلی و نقش اراده طرفین اصلی در ایجاد آن،طرفین قرارداد اصلی میتوانند تحت شرایط خاصی ازجمله اینکه شخص ثالث آمادگی خود را جهت استفاده از تعهد اعلام ننموده باشد، با استفاده از ابزارهایی مانند اقاله یا فسخ قرارداد اصلی،مانع تقاضای اجرای قرارداد توسط ذینفع ثالث شوند.همچنین با توجه به تبعیت تعهد به نفع ثالث از قرارداد اصلی دفاعیات و ایراداتی که متعهد می تواند در مقابل متعهد له (مشروط له)جهت عدم انجام تعهد به آنها استناد نماید،در مقابل ثالث نیز قابل استناد است.البته در این مورد باید با در نظر گرفتن ویژه گی های خاص تعهد به نفع ثالث به قواعد عام موارد عدم امکان اجرای تعهد رجوع کرده و با تحلیل موضوع پاسخ مناسب را یافت.