قائلان به قصدگرایی معتقدند علاوه بر این که هنر در خلق خود، به عنوان پدیده ای مصنوع انسان قصدمند است، در مرحله تفسیر و استنباط معنا نیز استفاده از قصد هنرمند امر مستدل و معقولی است. قصدگرایان جدید که پس از نسل جریانات قصدستیز، یعنی نقد نو، نقد خواننده مدار، ساختارگرایی و واسازی، چارچوب فکری منسجمی از خود ارائه دادند، معتقدند اگر قصد در نزد منتقدان و فلاسفه هنر تعریف درستی داشته باشد، می توان به بسیاری از استدلال های ضدقصدگرایانه از جمله نظریه ی مرگ مولف و مغالطه قصدی پاسخ داد. نیز آنها با تنوع بخشیدن به انواع رویکردهای قصدگرایانه و تعدیل مواضع افراطی برخی قصدگرایان سعی در پخته تر کردن استدلال های خود دارند. این تحقیق ابتدا چیستی و چگونگی پدیدار قصد را به عنوان موضوع اصلی بحث مورد کند و کاو قرار می دهد و سپس در فصل دوم سعی در ترسیم پیشینه ای از جریان رقیب یعنی ضدقصدگرایی دارد. در فصل سوم و در بحثی نسبتا مفصل از استدلال هایی که قصدگرایان برای توجیه مواضع خود دارند سخن می گوید. در فصل آخر بحث قصدگرایی و استدلال های ذکر شده را مشخصا به گرایش های مدرن هنر به خصوص نقاشی مدرن اطلاق می کند و در پایان به این جمع بندی می رسد که قصدگرایی نه تنها با هنر مدرن در تضاد نیست و دچار تناقض نمی شود، بلکه به دلیل ویژگی های ذاتی این هنر مناسب ترین شیوه برای تبیین و تفسیر آن است. به علاوه به نظر می رسد قصدگرایی توانایی تبیین قالب های جدید هنری را نیز داشته باشد. این تحقیق با رویکردی تحلیلی و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است.