چکیده از ویژگی های اصلی دوره ی حکومت رضاشاه ایجاد رعب و وحشت بود. طبعاً قتل های سیاسی یکی از بهترین ابزارهایی بود که وی به وسیله ی آن ها توانست حکومت دیکتاتوری خود را تثبیت و استبداد مطلقه ی خود را بر جامعه مستولی کند. سردار سپه از همان اوایل ورود به سیاست و حکومت داری، به حذف مخالفان خود همت گماشت؛ به طوری که میرزاده عشقی را که علیه او نطق های فراوان کرده بود و مقالات تندی در روزنامه قرن بیستم نگاشته بود را در سال 1303هـ.ش توسط افراد خود به قتل رساند. این روند پس از به سلطنت رسیدن او شدت بیشتری یافت. سرهنگ محمود پولادین که به زعم رضاشاه قصد کودتا علیه او را داشت به جوخه اعدام سپرده شد. سید حسن مدرس که از همان ابتدا از در مخالفت با رضاشاه در آمده بود، در سال 1307هـ.ش تبعید شد و تا سال 1316 هـ.ش در خواف در یک قلعه زندانی بود و در نهایت رضاشاه تصمیم به حذف فیزیکی وی گرفت و او را در کاشمر به قتل رساندند. دیکتاتوری او تا آنجا پیش رفت که برای تثبیت استبداد مطلقه خود، تصمیم به حذف یاران نزدیک خود، که روزی او را در رسیدن به سلطنت یاری کرده بودند، گرفت؛ به طوری که سردار اسعد که نقش مهمی در به سلطنت رسیدن رضاخان ایفا کرده بود و جزو نزدیکان او به شمار می رفت، در سال 1313هـ.ش در زندان به طرز فجیعی به قتل رسید. در این پایان نامه، پس از بیان تاریخچه ی قتل های سیاسی در ایران، بررسی اوضاع سیاسی اجتماعی ایران از 1299 تا 1320هـ.ش پرداخته شده است. همچنین زندگی و فرجام افراد ذکر شده در فوق مورد بررسی قرار گرفته شده و در پایان پیامد قتل های دوره رضاشاه بیان شده است. می توان گفت استبداد مطلقه ای که در آن برهه پدید آمد، یکی از پیامدهای این قتل ها بود.همچنین عدم رشد نخبگان، دوری گزیدن مردم از رضاشاه و عدم پشتیبانی آن ها در زمان جنگ جهانی دوم و ورود بیگانگان که منجر به سقوط او شد، از دیگر پیامد قتل های دوره ی رضاشاه می باشند.