با مطالعه کتب فقهی و ابواب آن، معلوم می شود که امر به معروف و نهی از منکر در کتب فقهی نه تنها به عنوان اثر مستقل بسط و گسترش نیافته بلکه در مقایسه با سایر ابواب فقهی، از نظر بررسی و پرداختن به شرایط، مراتب، مسائل و احکام مربوط به این باب بسیار ناچیز و گذرا است، و همین امر در مهجور و کمرنگ شدن این دو فریضه بسیار مهم الهی بی تأثیر نیست؛ و از لحاظ اجرایی، تئوری و عملی در حد مقبول مورد توجه نبوده است و در واقع کر وفر بزرگان دین، فقها و علما در کتب فقهی در این باب بسیار ضعیف بوده و به احکام عبادات و معاملات منهای امر به معروف و نهی از منکر بیشتر پرداخته اند و از طرح و بررسی گسترد? مسائل مربوط به مباحثی چون، امر به معروف و نهی از منکر غفلت یا احتراز نموده اند.