برنامه ریزی کاربری زمین، به چگونگی استفاده، توزیع و حفاظت اراضی، اطلاق می شود. عموماَ ارزیابی چگونگی کاربری اراضی شهری منعکس کننده ی تصویرگویااز منظروسیمای شهری وهمچنین چگونگی تخصیص فضای شهری به کاربری های مختلف مورد نیاز شهری در طی زمان می باشد. این نوع برنامه ریزی از دیدگاه های متفاوتی می تواند مورد توجه قرار گیرد ازجمله،دیدگاه توسعه پایداریکی از مقبول ترین دیدگاه های نگرش به کاربری اراضی می باشد. در این پژوهش سعی بر آن است که کاربری های اراضی شهر ارکواز بمنظور توسعه پایدار مورد سنجش و مطالعه قرار گیرد. تا بتوان با استفاده از این مطالعات نابسامانی های موجود در کاربری های منطقه را دریافت و جهت حل مشکلات پیشنهاداتی کاربردی ارائه نمود. برای رسیدن به این هدف در این پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی (نرم افزار(gis) و مطالعات (اسنادی) بهره گرفته شده است. تمامی داده های این پژوهش مستند با طرح توسعه و عمران شهر ارکواز بوده است. حاصل این مطالعه و بررسی ها نشانگر کمبود کاربری های آموزشی، بهداشتی - درمانی، ورزشی، فضای سبز، و ... و وجود فعالیت های ناسازگار با کاربری مسکونی و آموزشی و توزیع ناهماهنگ کاربری ها در محلات با توجه به معیارهای توسعه پایدار در مقایسه با استانداردهای شهرسازی بوده و حرکتی غیر پایدار را در جریان مصوبات مربوط به توزیع کاربری ها در محلات شهری را نشان می دهد که نیاز برنامه ریزی در این زمینه را ضروری می رساند. واژه های کلیدی: کاربری اراضی، توسعه پایدار، شهر ارکواز، سیستم اطلاعات جغرافیایی